ناگفته‌ای ازایست قلبی امام درسال ۶۵
یک عضو تیم پزشکی حضرت امام خمینی(ره) با بیان خاطراتی به ایست قلبی بنیانگذار جمهوری اسلامی در سال ۶۵ و تنها ماجرایی که قلب «پیر جماران» را درد آورد، پرداخت.
به گزارش دیده بان ایران؛ «غلامرضا باطنی» از اعضای تیم پزشکی معالج حضرت امام که تا آخرین لحظات عمر امام خمینی(ره) در کنار ایشان حضور داشت گفت: برای انتخاب اعضای تیم پزشکی، باید از یک هفت‌خوانی عبور می کردیم. سیستم‌های ما را انتخاب می‌کردند و از مراکز مختلف، استعلام و تحقیقات وسیعی انجام می‌شد. تیم پزشکی همواره در نزدیکی امام(ره) قرار داشتند و برای همین باید هویتشان صد درصد تائید می‌شد. خود من از انتخاب برای تیم پزشکی امام (ره) اطلاعی نداشتم و به نوعی من را برای این مسئولیت انتخاب کردند.
وی افزود: بدون اطلاع امام(ره) بیمارستانی در نزدیکی بیت ایشان ساخته شد. این بیمارستان در سال ۶۳ از هر لحاظ اعم از ساختمان، پرسنل و تجهیزات کامل شد؛ منتهی کادر پزشکی این بیمارستان به شکل دورادور، مراقب احوال امام(ره) بودند. داخل منزل امام (ره) دکمه‌هایی را کار گذاشته بودند که اگر مشکلی برای ایشان پیش آمد، هر کدام از دکمه‌ها که فشار داده می‌شد، داخل بیمارستان آژیری به صدا درمی‌آمد و تیم پزشکی بلافاصله - که به شکل «استندبای» بودند - بر بالین حضرت امام (ره) حضور پیدا می‌کردند. در فروردین سال ۶۵ حضرت امام (ره) در منزل‌شان دچار سکته و ایست قلبی شدند که بلافاصله به بیمارستان اطلاع و تیم پزشکی حاضر شد. عملیات احیای قلبی و ریوی انجام شد که اگر چنین امکانات پزشکی در آن سال نبود، حضرت امام(ره) در همان سال ۶۵ رحلت می‌کردند.
اهم صحبت های باطنی به شرح زیر است:
* در آن ماجرا قلب امام (ره) احیا شد. پس از آن حادثه ایشان را از منزل به بیمارستان که در ۲۰ قدمی بیت بود، منتقل کردند اما چون ایشان هوشیاری نداشتند، متوجه این موضوع نشدند. پس از بستری شدن، مرحوم حاج احمدآقا و خانواده، روزانه دو یا سه نوبت به ملاقات امام (ره) می‌رفتند. ایشان چون تصور می‌کردند در بیمارستان شهید رجایی در خیابان ولیعصر بستری شده‌اند، به مرحوم احمدآقا گفتند «شما که روزانه خانواده را دو، سه بار می‌بری و می‌آوری، اذیت می‌شوند؛ هفته‌ای یک بار هم بیاوری، کافی است». مرحوم احمدآقا برای اولین بار به امام (ره) گفت که این بیمارستان در کنار منزل است و رفت و آمد برای افراد منزل مشکلی ایجاد نمی‌کند.
*امام (ره) همیشه یک رادیوی جیبی کوچک داشتند و با آن، رادیوی بی‌بی‌سی، رادیوی آمریکا و رادیوی اسرائیل را می‌گرفتند و گوش می‌کردند. در دو ماهی که امام (ره) در بیمارستان بستری بودند، هیچ‌کدام از این رادیوها خبری از بیماری امام (ره) اعلام نکردند. ایشان از این جهت که مسائل امنیتی به طور تمام و کمال رعایت شده بود، ساخت بیمارستان قلب جماران را تائید کردند اما فرمودند «من برای ادامه کار شرطی دارم؛ آن هم اینکه این بیمارستان صرفاً مختص من نباشد و مردم عادی هم بتوانند از امکاناتش استفاده کنند». در زمان حضرت امام (ره) مردم عادی هم با شرایط خاص و ویژه‌ای از امکانات بیمارستان استفاده کردند، چون این بیمارستان فوق سِری بود و هیچکس نمی‌دانست این بیمارستان آنجا ساخته شده است.
*حضرت امام(ره) از فروردین سال ۶۵ تا آخرین روز حیات، گویا هر روز در یک اتاق سی‌سی‌یو قرار داشتند؛ یعنی سیم‌هایی به قلب امام (ره) وصل بود و ایشان هر جایی اعم از حسینیه هم که می‌رفتند، یک تیم پرستاری کامل ضربان قلبشان را پشت دستگاه می‌دید. حتی امام (ره) وقتی به سخنرانی می‌رفتند، پرستاران ضربان قلب ایشان را روی مانیتور می‌دیدند. از این نظر ضربان قلب امام (ره) به طور کامل تحت مراقبت بود. همیشه دو پرستار و یک متخصص قلب در منزل امام (ره) مراقب ضربان قلب ایشان بودند.
*مشکل اصلی امام (ره) قلبی بود اما در اواخر اردیبهشت ماه سال ۶۸ طی آزمایشاتی معلوم شد که ایشان دچار کم‌خونی شده‌اند. نتایج آزمایشات آندوسکوپی و پاتولوژی نشان داد که امام (ره) دچار سرطان شده‌اند. وقتی بیماری امام (ره) تایید شد، تصمیم‌گیری برای عمل جراحی ایشان راحت نبود، چون سن امام بالا بود و مشکل قلبی‌شان، کار را برای ما مشکل می کرد. پزشکان امام(ره) با مسئولان سه قوه و مرحوم حاج احمدآقا جلساتی داشتند. مسئولان، نظر پزشکان را قبول کردند و گفتند که باید به طریقی این مسئله با خود امام(ره) هم مطرح شود. وقتی این مساله با خود حضرت امام (ره) هم در میان گذاشته شد، امام(ره) فرمودند: «اگر نظر شما به عمل جراحی است، من می‌پذیرم» اما ایشان برای این عمل جراحی دو شرط گذاشتند؛ یکی اینکه گفتند من خارج نمی‌روم و باید همین‌جا من را عمل کنید و دومین شرط اینکه پزشک من باید ایرانی باشد. امام(ره) به پزشکان ایرانی کاملاً اعتماد داشتند.
*امام (ره) پس از تصمیم برای عمل جراحی، ساعت ۱۰ و نیم شب اول خرداد سال ۶۸ در بیمارستان قلب جماران بستری شدند و صبح روز بعد، دو ساعت پس از اقامه نماز صبح -که تصاویر آن بارها و بارها از تلویزیون پخش شد، آن نماز درواقع آخرین نماز ایستاده حضرت امام (ره) بود- به اتاق عمل رفتند و آن عمل بسیار عالی انجام شد. در حین عمل هیچ مشکلی برای امام (ره) بوجود نیامد و طی آن، دو سوم معده امام(ره) برداشته شد. پس از آنکه امام (ره) از اتاق عمل بیرون آمدند، اولین کسی که به نزد تیم پزشکی رفت و به آن‌ها خسته نباشید گفت، آیت الله خامنه‌ای بودند که آن زمان در کسوت ریاست جمهوری قرار داشتند. آقایان هاشمی رفسنجانی، موسوی اردبیلی و دیگر مسئولان، از کسانی بودند که به ملاقات و عیادت امام (ره) می‌آمدند.
*امام (ره) از پیروزی رزمندگان به شدت خوشحال می‌شدند. از سال ۶۵ ضربان قلب امام(ره) به طور مداوم تحت نظر تیم پزشکی بود اما تنها خبری که به شدت امام(ره) را متأثر می‌کرد و ضربان قلب ایشان را تحت تأثیر قرار می‌داد و نامنظم می‌کرد، موضوع آقای منتظری بود. امام(ره) در این مسئله بیشتر از آن چیزی که شما فکر کنید، اذیت شدند.
