پلیس پس از مفقود شدن «آرزو و فرامرز» کجا بود؟

به گزارش دیده بان ایران؛ ایران طی چند روز گذشته و پس از اعلام قتل یک کارگردان سینما به دست والدینش در بهت عجیبی به سر می برد. شوک حاصل از این رویداد تا حدی است که این روزها کمتر محفلی را پیدا می کنید که درباره حواشی قتل «بابک خرمدین» صحبت نکنند برای او «سوگنامه ای» قرائت نکنند.

ماجرایی که پس از اعتراف پدر خانواده به ارتکاب دو قتل دیگر وارد فاز تازه ای شده است و حالا برخی رسانه ها به «اکبر خرمدین» لقب خفاش شب خانه را می دهند.

او روز گذشته با حضور در دادسرای جنایی و در مقابل قاضی شهریاری صراحتاً گفت که اگر آزاد شود دو فرزند دیگرش را هم خواهد کُشت. سرهنگ بازنشسته 81 ساله ای که روز گذشته همچون گلادیاتورهای فاتح مقابل دوربین ها با دستانی که همین چند روز قبل به خون بابک آغشته شده؛ علامت پیروزی نشان می داد و از نداشتن عذاب وجدان گفت.

اکبرخرمدین و همسرش روز گذشته مقابل چشم دوربین های خبرنگاران گفتند که بابک و آرزو آنها را مورد اذیت و آزار قرار می دادند. ادعایی که هیچ یک از اهالی اکباتان، شهرکی که خانواده خرمدین در آنجا زندگی می کنند آن را تایید نکردند و برعکس این ادعاها به خبرنگاران گفتند که بابک و آرزو بسیار آرام و مودب بودند.

رفتار فریبکارانه، دروغ‌گویی مکرر، بی‌پروا بودن و نداشتن احساس گناه و پشیمانی از جمله نشانه های افرادی است که دچار سایکوپات همان اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند. 

کارشناسان سازمان پزشکی قانونی کشور اعلام کرده اند که اکبر خرمدین، بیش از 95درصد از سلامت عقلی و روانی برخوردار است اما طی 24 ساعت گذشته فرضیه ریشه‌دار بودن اختلالات روانی شدید در والدین مقتول به شدت افزایش یافته و به نظر می رسد این موضوع باید با دقت مورد بررسی قرار بگیرد.

اما نکته ای که باید پیش از همه به آن توجه کرد غیبت پلیس در پرونده دو قتلی است که در سال 90 و 97 اتفاق افتاده است و چه بسا اگر ماموران نیروی انتظامی ماجرای این دو قتل را با دقت پیگیری می کردند، بابک خرمدین اکنون زنده بود.

اکبر خرمدین می گوید که پس از به قتل رساندن خواهر زاده اش، جسد مثله شده اش را  در اطراف شهرک اکباتان انداخته است. او اضافه کرده است که : فرامرز یک پراید هم داشت که آن را در اطراف مهرآباد جنوبی رها کردیم و به خواهرم و خانواده‌اش هم گفتیم که او آمده و زنش را در خانه ما گذاشته و خودش هم برای کارش که قاچاق بود به منطقه اشنویه رفته است. بعد از چند وقت هم وقتی خبری از او نشد همه گفتند شاید در مرز بلایی بر سرش آمده است و شاید قاچاقچی‌ها او را کشته‌اند. این حرف ما باعث شد که دیگر هیچ‌کس پیگیر سرنوشت فرامرز نشود و همه فکر کنند او خارج است یا اینکه کشته شده است.

برخی شواهد حاکی از این است که خانواده فرامرز تا مدت ها پیگیر وضعیت فرزندشان بوده اند و بارها به پلیس مراجعه کرده اند که نتیجه ای را در پی نداشته است. 

پلیس در ماجرای کشف جسد «بابک خرمدین» مدعی است تنها ظرف شش ساعت توانسه است که به سرنخ هایی برسد که به خانه اکبر خرمدین ختم شده است. بنابراین اگر پلیس چنین توانایی را داشته چرا 10 سال قبل و با توجه به پیگیری های خانواده فرامرز به خانه خرمدین ها در اکباتان نرسیده است؟

چرا ماجرای مفقودی یک زوج جوان طی یک دهه گذشته هیچ وقت در ذهن ماموران این سوال را مطرح نکرد که ممکن است این دو اتفاق به یکدیگر ربط داشته باشند؟

اکبر خرمدین در جلسه بازجویی اش در دادسرای جنایی می گوید از 10 سالگی اهل نماز و عبادت بوده و از طرفی مدعی است که اگر توانایی داشت همه اعراب را از دم تیغ می گذراند.

او می گوید: من ائمه اطهار را می‌پرستم، دوستشان دارم و پیرو مکتب علی و محمد هستم. به خاطر همین، حضرت علی می‌گوید بهترین سرمایه یک انسان فرزند نیک است.

حرف های متناقض اکبر خرمدین تا اینجا حاکی از این است که به نظر نمی رسد او نمونه غیرواضحی از یک بیمار روانی که دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی است، باشد. 

بنابراین پلیس اگر از همان ابتدا ماجرای مفقود شدن «فرامرز» را به دقت پیگیری می کرد و یک بار «اکبر خرمدین» را مورد بازجویی قرار می داد می توانست جلوی دو قتل دیگر را بگیرد.

این درحالی است که سوپر محل زندگی خانواده خرمدین می‌گوید: «دوستان آرزو وقتی که نگران او شده بودند همان سه سال پیش رفتند کلانتری و گزارش دادند به پلیس که دوستمان مفقود شده است.» اما با این حال ظاهراً وقعی به درخواست آنها نگذاشته اند.

در آخر اینکه سهل انگاری و نادیده گرفتن بیمارانی مثل «اکبر خرمدین» فردی 10 سال از عمرش را در جبهه بود و کلکسیون کبریت در خانه داشت در جامعه تبعات جبران ناپذیری را به دنبال خواهد داشت و این مهم باید به دقت مورد بحث و بررسی قرار بگیرد تا زین پس شاهد چنین فجایع هولناکی در کشور نباشیم.

منبع: دیده بان ایران

یغمافشخامی