حسن توفیق بنیانگذار مجله توفیق و حزب خران که. بود؟
حسن توفیق مدیر مسئول نشریه توفیق درگذشت . حزب خران اصطلاحی است برای یک حزب فرضی که در کرمانشاه توسط نشریه توفیق ایجاد شد. نشریه توفیق از طریق بیانیههای این حزب بهطور غیر مستقیم انتقادات خود را مطرح میکرد.عمران صلاحی، طنزنویس ایرانی درباهٔ حزب خران میگوید: «در روزنامه توفیق یک حزب خران بود که یک ارگان خران داشت من خردبیر آن بودم.» سید فرید قاسمی کتابی با «عنوان روزنامهحزب خران» حاوی مقالات توفیق دربارهٔ این حزب منتشر کرد.جمعیت حزب خران از حدود سال ۱۳۴۲ شمسی به وجود آمدهاست، ولی تشکیلات رسمی آن از ۱۶ شهریور سال ۱۳۴۶ به وجود آمد.
به گزارش سایت دیده بان ایران حسن توفیق مدیر مسئول نشریه توفیق درگذشت . حزب خران اصطلاحی است برای یک حزب فرضی که در کرمانشاه توسط نشریه توفیق ایجاد شد. نشریه توفیق از طریق بیانیههای این حزب بهطور غیر مستقیم انتقادات خود را مطرح میکرد.عمران صلاحی، طنزنویس ایرانی درباهٔ حزب خران میگوید: «در روزنامه توفیق یک حزب خران بود که یک ارگان خران داشت من خردبیر آن بودم.» سید فرید قاسمی کتابی با «عنوان روزنامهحزب خران» حاوی مقالات توفیق دربارهٔ این حزب منتشر کرد.جمعیت حزب خران از حدود سال ۱۳۴۲ شمسی به وجود آمدهاست، ولی تشکیلات رسمی آن از ۱۶ شهریور سال ۱۳۴۶ به وجود آمد.
ساعت سه عصر امروز یکشنبه حسن توفیق ، کارتونیست، کاریکاتوریست و مدیر مجله توفیق و بزرگترین برادر در جمع برادران توفیق (حسن،حسین و عباس) بر اثر ایست قلبی در بیمارستان آسیا ی تهران درگذشتند.
توفیق، هفتهنامهٔ فکاهی و طنزآمیز فارسیزبان ایران با حدود نیم قرن فعالیت از سال ۱۳۰۲ تا ۱۳۵۰ خورشیدی (۱۹۲۳ تا ۱۹۷۱ میلادی) بود. ازاینرو که مجلهٔ توفیق در شبهای جمعه منتشر میشد، شعارش این بود: «همشهری! شب جمعه دو کار یاد نره: دوم خریدن مجلهٔ توفیق
دورهٔ نخست
نخستین شمارهٔ توفیق در ۳۰ اردیبهشت ماه سال ۱۳۰۲ منتشر شد و انتشار آن در سه دورهٔ ناپیوسته ادامه یافت. دورهٔ نخست از ۱۳۰۲ تا ۱۳۱۸ به مدیریت حسین توفیق بود که با درگذشت وی در ۱۳۱۸ به پایان رسید.
توفیق در اوایل این دوره، نشریهای نیمهفکاهی و نیمهجدّی بود. از اواسط سال پنجم، با کسب امتیاز چاپ کاریکاتور در آن، بیشتر صورت فکاهی گرفت و پس از مدتی از سال ۱۳۱۱ کاملاً ادبی ش. طی شش سال فعالیت ادبی، اغلب مطالب توفیق منظوم بود. از سال ۱۳۱۷، توفیق دوباره بهصورت کاملاً فکاهی-اجتماعی درآمد. تقارن نخستین دورهٔ توفیق با حاکمیت رضاشاه پهلوی (۱۳۰۴-۱۳۲۰)، سبب شد که مطالب نشریه با سانسور همراه شود، اما در دورهٔ بعد (۱۳۳۲–۱۳۲۰) این مشکل وجود نداشت. توفیق در دورهٔ اول بیشتر به مسائل اخلاقی و اجتماعی میپرداخت و ازاینرو بدون وقفه منتشر میشد.
دورهٔ دوم
پس از مرگ حسین توفیق، مجلهٔ توفیق دچار توقف شد و بالاخره از ۱۳۱۹ با مدیریت فرزندش، محمدعلی توفیق، دورهٔ دوم توفیق آغاز شد و تا کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ ادامه یافت. در این دوره، پس از شهریور سال ۱۳۲۰، با حاکم بودن فضای بازِ سیاسی و رهایی مطبوعات از اختناق همراه بود. ازاینرو، مطالب توفیق، با حفظ روش فکاهی و طنزآمیز خود، همانند اغلب جراید دیگر، سیاسی و انتقادی شد.
بیثباتی سیاسی به سبب ناپایداری دولتها دستمایهٔ اصلی توفیق برای انتقاد روزافزون از دستگاه حاکم بود که به توقیفهای مکرر آن نیز انجامید. دلایل توقیف متعدد بود از جمله در اسناد سالهای ۱۳۲۴ و ۱۳۲۵ آمدهاست که فرمانداری نظامی مندرجات نشریهٔ توفیق را خلاف مصالح کشور و سیاست دولت تشخیص داده و دستور توقیف آن را به شهربانی کل کشور صادر کردهاست.
موضوع اصلی توفیق انتقاد از عملکرد نخستوزیران بود و برای آنان نامهای طنزآمیز میساخت. انتقادهای طنزآمیز مداوم از عبدالحسین هژیر نخستوزیر ایران در سال۱۳۲۷ شمسی، توقیف دو هفتهای (از ۹ تا ۲۳ تیر ۱۳۲۷) توفیق را در پی داشت که در این فاصله روزنامهٔ دنیای امروز با مدیریت حسین فرشید بهجای آن منتشر شد (رجوع کنید به ش ۱، ۱۶ تیر ۱۳۲۷). نوروز ایران به مدیریت ع. نوروزی و مستحکم به مدیریت اسداللّه زکیزاده شبستری نیز با درج عبارت «توفیق توقیف است» در پیشانی نشریه، پیام توفیق را انتقال میدادند.
خط مشی توفیق در دههٔ ۱۳۲۰ شمسی ضداستعماری بود که در سالهای بعد نیز ادامه یافت این جهتگیری توفیق را جزو جراید چپ قرار داده بود. در سال ۱۳۲۹ شمسی، دورهٔ نخستوزیری حاجیعلی رزمآرا در فهرست شهربانی کل کشور توفیق در جرگهٔ جراید متمایل به چپ قرار داشت که دولت در صدد جلوگیری از انتشار آنها بود. توفیق در سالهای اوجگیری ملیشدن صنعت نفت، ضمن حمایت از ملیشدن نفت و ملیشدن شیلات، همچنان از دولتها انتقاد میکرد.
توفیق از درگیری با دربار پرهیز میکرد ولی در بحبوحه وقایعی که به کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ انجامید، در مقالهای با عنوان «فتنه روسیاه»، با تندی از شاه محمدرضا پهلوی انتقاد کرد. محمدعلی توفیق به سبب این تندروی مغضوب گردید و در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ دفتر نشریهٔ توفیق و خانهاش تاراج شد و خودش به قلعهٔ فلکالافلاک در خرمآباد و جزیرهٔ خارک تبعید گردید و پس از یک سال آزاد شد مشروط بر آنکه فعالیت سیاسی نکند پس از کودتا فهرست جرایدی که اجازه فعالیت داشتند، منتشر شد ولی نام مجله توفیق در آن نبود (کوهستانی نژاد، ص ۸۹). به این ترتیب انتشار توفیق تا پایان سال ۱۳۳۶ شمسی، به مدت چهار سال و هفت ماه، متوقف شد.
دورهٔ سوم
برادران توفیق: حسن، حسین و عباس توفیق که در دورهٔ دوم توفیق کاریکاتوریست، نویسنده، شاعر و سردبیر و در سالهای آخر آن دوره گردانندگان اصلی تحریریهٔ توفیق بودند در ۲۹ اسفند ۱۳۳۶ روزنامهای فکاهی و طنز آمیز را به نام «فکاهی» منتشر کردند که به شدت مورد استقبال مردم قرار گرفت. در سال ۱۳۳۷ محمدعلی توفیق نام روزنامهٔ توفیق و حقالتألیف ۳۲ سال مندرجات آن را رسماً به برادران توفیق واگذار کرد. انتشار این دورهٔ پرسروصدای توفیق در زیر فشار شدید سانسور و با توقیفهای مکرر تا سال ۱۳۵۰ شمسی ادامه یافت. در این دوره ظاهر نشریه تغییراتی کرد، از جمله جلدش رنگی و صفحاتش بتدریج بیشتر شد. سرمقاله شماره نخست دوره سوم حکایت از وضع جدیدی داشت و به خواننده میفهماند که به سبب محدودیتهایی قادر به درج هر مطلبی نیست (رجوع کنید به ش نوروز، ۲۹ اسفند ۱۳۳۶، ص ۲). همچنین درج عبارت «توفیق روزنامهایست ملی و مستقل که به هیچ حزب و دسته و جمعیتی بستگی ندارد» و «ارگان رسمی حزب خران» در پشت جلد
وابسته نبودن توفیق به هیچ گروهی را را یادآور میشد. شمارهٔ نخست با استقبال مردم مواجه شد، بهطوریکه سهمیهٔ شهرستانها نیز در تهران توزیع گردید.
توفیق در دورهٔ سوم انتشار بسیار موفقیتآمیز خود و با انتقادات صریح و اساسی بسیار محکم و بیپروا ولی شیرین، رونقی بسی بیشتر از دههٔ ۱۳۲۰ هـ. ش یافت. سرمقالهها با امضای «کاکاتوفیق»، و دیگر مطالب آن با انتقادی طنزآمیز به اوضاع اجتماعی چون گرانی و بیکاری، بیعدالتی، فقر، عدم مساوات و مانند اینها بود، و انتقاداتی بسیار قویتر و شیرینتر، از هیئت حاکمه، نخستوزیران، وزرا و نمایندگان مجلس شورای ملی و سنا.