تولید کننده ساندرو و استپ وی با چه شرایطی در ایران می ماند؟

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران ؛ فرید زاوه کارشناس خودرو نوشت ؛ تداوم حضور رنو در ایران اتفاق مثبتی است و بین همه اخبار منفی صنعت خودرو یک خبر خوب اعلام شده که رنو در ایران ماندگار خواهدشد. اینکه مدیرعامل رنو- نیسان گفته کارگروهی را برای مذاکره با طرف امریکایی ایجاد کرده نشان می‌دهد که آنان برای ماندن در ایران برنامه دارند و حالا طرف ایرانی باید شرایط حضور رنو در ایران را تسهیل کند. این یک واقعیت است که رنو همچون پژو از حمایت‌های خاص در ایران بهره نبرده و همیشه برای قراردادهایش با مشکلات زیادی مواجه بوده؛ روالی که هم در قرارداد تندر و هم قراردادهای جدید شاهد آن بودیم و حالا زمان آن رسیده است که با مدیریت بهتر در شرایطی که رنو حرف از بقا می‌زند استراتژی بهتری برای حضور این خودروساز در بازار خودرو بنویسیم. به نظر من پژو و رنو هیچگاه ایران را ترک نخواهند کرد و در نهایت در هر شرایطی تامین قطعه از سوی این دو خودروساز برقرار بوده و ممکن است تنها روابط شان را با ایران تغییر دهند. اعتقاد من بر این است که هیچ‌یک از همکاران اروپایی از ایران خارج نمی‌شوند مگر اینکه شرایط فراتر از برجام بشود و مثلا ایران به این جمع‌بندی برسد که از برجام خارج شود. به این جهت خودروسازان خارجی تا زمانی که رسما از ایران خارج نشده‌اند به همکاری با ایران ادامه می‌دهند اما به بهانه همین تحریم‌ها امتیازهای کمتری به ایران خواهند داد. البته گارلوس گون، مدیرعامل رنو - نیسان این بهانه را نیز از مجموعه رنو گرفته است و اعلام کرده که ممکن است سطح همکاری‌ها را تغییر دهد و حتی در شرایط جدید تولید را محدودتر کند. به این جهت این احتمال وجود دارد که رنو روابط خود با ایران را در سطح تامین قطعه یا حتی تنها خرید و فروش قطعه تنزل دهد؛ روالی که حتی در مورد پژو نیز مطرح است. رنو ممکن است سرمایه‌گذاری‌های خود را محدود کند و بحث تامین قطعه را گسترده‌تر از قبل ادامه دهد. در این زمان این نقش مدیریتی خودروسازان داخلی تعیین‌کننده‌تر است، اگر بتوانیم از همین سطح همکاری‌ها هم به نفع بازار خودمان استفاده کنیم برگ برنده را نصیب خودروسازان کرده‌ایم و اگر نه تبعات بیشتری را در آینده مشاهده خواهیم کرد. تجربه پسابرجامی نشان داده است که بسیاری از قطعه‌سازان و شرکت‌های خارجی که خواهان عقد قراردادبا ایران بوده‌اند درگیر مدیریت نوع شراکت شرکت‌ها با یکدیگر از سوی وزارت صنعت شدند، روالی که حتی موجب شد تا برخی قراردادها منعقد نشود یا به طول بینجامد. این نوع دخالت‌ها به قدری پر رنگ بود که به غیر از رنو یا پژو حتی قطعه‌سازان نتوانستند شراکت‌های قابل قبولی را با طرف‌های خارجی امضا کنند. از طرف دیگر سازماندهی و دیدگاه استراتژیک‌مان در زمان عقد قرارداد به این شکل نبود که به زنجیره تامین بزرگ این برندها وصل شویم. نگاه همواره این بود که بازار ایران بازار بزرگی است و همه دنیا به دنبال همکاری با ایران هستند در صورتی که این دیدگاه موجب شد تا به دلیل نبود ایران در زنجیره عرضه و تامین این برندها با هر واکنشی و احتمال ترک ایران، زیان‌های زیادی ببینیم. باید از فرصت ایجاد شده ماندگاری رنو در بازار ایران استفاده کنیم و با انعقاد قرارداد و مذاکرات از رنو بخواهیم ایران وارد زنجیره تولید و تامین قطعه رنو حتی در سایت روسیه که درگیر تحریم‌های امریکایی است، شویم. با این نوع قراردادها می‌توانیم از فرصت‌های جدید استفاده بیشتری کرده و حداقل بعد از این، سهم بیشتری در بازار جهانی رنو داشته باشیم.