کد خبر: 26666
A

اعدام؛ سوزاندنِ «هزینه فرصت» های معتادان جامعه

تنها دینی که از این بیماران آسیب پذیر جامعه برگردن ماست، این است که با توجه به موقعیت اجتماعی هر کدام از این افراد که در پیش از مبتلا شدن به اعتیاد داشتند با سعه صدر بیشتر برای بازگرداندان آنها به جامعه تلاش کنیم. نه اینکه با اجرای حکم اعدام( در مواردی که با میزان جرم کمتری مواجه باشیم) آنها را از ادامه زندگی محروم کنیم.!!

اعدام؛ سوزاندنِ «هزینه فرصت» های معتادان جامعه

دیده بان ایران-  سپیده اجلالی: چندی است طرح تخفیف مجازات قاچاقچیان مواد مخدر در صحن مجلس دهم شورای اسلامی مطرح شده است و هربار به بهانه بررسی جزئیات بیشتر به کمیسیون حقوقی و قضائی ارجاع داده می شود. گویی طلسمی در راه تصویب و اجرای این طرح بوجود آمده است که قصد ندارد به همین راحتی به تصویب و یا راه حل درستی ختم شود.

در رابطه با همین طرح، بسیاری از کارشناسان به صورت موشکافانه به وارسی جز به جز و یا به اصطلاح به بررسی معایب و محاسن آن پرداخته اند. به عنوان نمونه نعمت احمدی حقوقدان و وکیل پایه یک دادگستری در خصوص همین مسئله بیان داشت که پس از پیروزی انقلاب اسلامی با کشتار فله ای مواد مخدر مواجه بودیم و کماکان هستیم که متاسفانه سلب حیات این افراد، در روند کاهش مصرف مواد مخدر و جرائم مربوط به آن نتیجه ای به ارمغان نیاورده است.

باید گفت با وجود اعدام های چندهزار نفری معتادان در دهه شصت توسط مرحوم خلخالی که ادعا داشت می تواند در مدت زمان اندک ریشه اعتیاد در کشور را با برپا کردن طناب دار برسر هر کوی و برزنی بخشکاند و همچنین اعدام های بی شمار خرده فروشان مواد مخدر، نتوانسته ایم دربرخورد با مواد مخدر و جرائم مرتبط با آن مثبت عمل کنیم.

اما با گذشت سه دهه از آن سالها؛ هم اکنون در گوشه و کنار خیابان ها و پارک ها، مردان و زنانی را نظاره گر هستیم که از فرد اعتیاد رو به زوال و نابودی می روند اما کسی نیست که دستگیرشان باشد و آنها را از چاله سیاه و فرتوت اعتیاد  بیرون بکشد.

 تنها دینی که از این بیماران آسیب پذیر جامعه برگردن ماست، این است که با توجه به موقعیت اجتماعی هر کدام از این افراد که در پیش از مبتلا شدن به اعتیاد داشتند با سعه صدر بیشتر برای بازگرداندان آنها به جامعه تلاش کنیم. نه اینکه با اجرای حکم اعدام( در مواردی که با میزان جرم کمتری مواجه باشیم) آنها را از ادامه زندگی محروم کنیم.!!

هیچ فکر کرده ایم که پس از اعدام قاچاقچیان که  بیشتر آنها خرده فروشان مواد مخدر هستند، کاری به پیش نمی رود که هیچ  بلکه لطمه ای جبران ناپذیر به خانواده بی گناه آنها وارد می کنیم. مگر گناه دختر دم بختی که پدرش معتاد است چیست که با اعدام سرپرست خانوار تا آخر عمر از داشتن همسری سالم منع شود؟ گناه پسر چیست که به دلیل سوء پیشینه پدر، از کارکردن محروم شود؟ چرا باید به فکر اقتصاد کشور نباشیم؟ هر زندانی در انتظار اعدام هزینه های بیشماری را برای دولت به ارمغان می آورد و پس از سلب حیات وی، دولت باید از نظر مالی به خانواده بی سرپرستش که استطاعت مالی ندارند، کمک کنند. 

همه ما این چنین آموخته ایم که به جای گرفتن دست نیازمند و حل مشکلات او، لگدی نیز بر او زنیم تا دردهایش دوچندان شود. 

درخواست من از تمامی مسئولین امر این است که به جای اعدام، راه حلی برای پیشگیری و درمان معتادان که به یکی از جدی ترین معضلات جامعه مبدل گشته اند، بیابند. گرفتن جان افراد چیزی جز کاشتن بذر خشم و کینه در دل ها نمی کارد.

 

کشور ایران، پس از چین بیشترین آمار اعدام را به خود اختصاص داده است. چرا؟! چرا باید کشوری که به عنوان نماد صلح و دوستی نه تنها در منطقه بلکه در سراسر این جهان پهناور به رسمیت شناخته شده است، در برخورد با بیمارانی که چهت تامین مسکن روحی و جسمی خود(مواد مخدر) دست به فروش جزئی مواد مخدر زده اند این چنین بی رحم بود و داغ تلخ آنها را بر دل و کام خاندانشان گذاشت تا همین امر موجب تحریک احتمالی دیگر اعضای خانواده جهت پیوستن به حلقه ناکام و ناجوانردانه اعتیاد باشد.

کمی موشکافانه و مدبرانه به آسیب های اجتماع خود بنگریم و در رفع و بهبود هرچه بیشتر آنها بکوشیم. 

 بیایید محبت و دوستی و دستگیری را جایگزین خشم و مجازات و اعدام کنیم! معتادان به کمک تک تک افراد این جامعه نیازمندند.

 

کانال رسمی دیدبان ایران در تلگرام

اخبار مرتبط

ارسال نظر