واکنش ارگان مطبوعاتی نزدیک به سپاه به درگذشت الیزابت: با مرگ این «مادر»، میراث استعماری او دوام چندانی نخواهد داشت!

به گزارش سایت دیده‌بان ایران؛ روزنامه جوان ارگان مطبوعاتی نزدیک به سپاه پاسداران در یادداشت نوشت: استعمار پیر این روز‌ها سرگرم مراسم کفن و دفن پیر‌ترین حاکم تاریخ خود، ملکه الیزابت دوم است که روز پنج شنبه هشتم سپتامبر درگذشت. واکنش‌ها به این واقعه در رسانه‌های غربی به‌خصوص دستگاه تبلیغاتی بریتانیای کبیر یا همان بنگاه خبرپراکنی بی‌بی‌سی مالامال از تمجید و ستایش از ملکه متوفی است. جدای این، برخی چنان غرق در ستایش از الیزابت دوم شدند که ملکه بریتانیا را مادر خود نامیده و پرسیدند: «چند نفر در طول هفتاد سال حکومت «مادرم»، از وی آزرده خاطر بودند؟» بهترین پاسخ به چنین پرستندگان ملکه را اوجو آنیا، استاد دانشگاه کارنگی ملون، داده که بعد از مرگ الیزابت دوم در توئیتر خود نوشت: «اگر کسی از من انتظار دارد که چیزی جز تحقیر نظام پادشاهی که از نسل‌کشی حمایت و نیمی از خانواده‌ام را قتل‌عام و آواره کرد بنویسم، سخت در اشتباه است.»

آنیا در مصاحبه خود با شبکه تلویزیونی امریکایی ان‌بی‌سی یادآور تحقیری شد که بسیاری از شهروندان مستعمرات سابق بریتانیا در زمان ملکه الیزابت متحمل شدند و اشاره به برده‌داری دوران او در جزایر دریای کارائیب و آفریقا کرد و در نهایت گفت: «هرچند تمام تقصیر‌ها را نمی‌توان به گردن ملکه انداخت، اما او هیچ‌گاه از دولتمردان بریتانیایی نخواست که به سرکوب و کشتار پایان دهند.»‌برشمردن موارد کشتار و سرکوب در زمان زمامداری الیزابت دوم فهرست طولانی است که یک نمونه آن تجربه مستقیم مردم ایران از کودتای ۲۸ مرداد و نقش عوامل ملکه الیزابت در به راه انداختن این کودتا، سرنگونی دولت محمد مصدق و سرکوب و کشتار بعد از آن است. شاید ساده‌لوحی، عدم اطلاع از تاریخ یا دست کم نادیده گرفتن واقعیت‌های تاریخی باعث شود برخی به دنبال تطهیر ملکه استعمارگر باشند و تصور کنند کسی در طول ۷۰ سال حکومت «مادر» آزرده‌خاطر نشده، اما بی‌شک تجربه شوم استعمارگری در همین دوره برای بسیاری از جمله لیدیا تورپ، سیاستمدار استرالیایی پاک نشدنی نیست و به همین جهت است که در جریان مراسم ایراد سوگند برای عضویت در مجلس سنای استرالیا، الیزابت دوم را «ملکه استعمارگر» خواند.

بنابر گزارش دیده بان ایران؛ ارگالن مطبوعاتی نزدیک به سپاه پاسداران در ادامه نوشت: در واقع، الیزابت دوم در طول این ۷۰ سال از سلطنت خود میراث‌دار استعمار بریتانیا بود که به گفته تورپ، «بیش از یک قرن استرالیا را استعمار و بومیان آن را سرکوب کرده است.» الیزابت دوم در طول سلطنت طولانی‌مدت خود متعهد به حفظ این میراث استعماری بود و از این جهت ریاست بر جامعه مشترک‌المنافع از دغدغه‌های اصلی الیزابت دوم به شمار می‌رفت تا بتواند این میراث را با آن حفظ کند. با این حال، جدا شدن جزیره باربادوس از جامعه مشترک‌المنافع در ۲۰۲۱ نشانه‌ای از این بود که الیزابت دوم دیگر نمی‌تواند مثل گذشته این میراث استعماری خود را نگه دارد. حالا بعد از مرگ الیزابت دوم به نظر می‌رسد که حفظ این میراث برای پسرش چارلز سخت‌تر شده باشد، چنان که خبرگزاری رویترز، درست یک روز بعد از مرگ الیزابت دوم خبر از تمایل جامائیکا و آنتیگوآ در منطقه کارائیب برای بیرون آمدن از جامعه مشترک‌المنافع و این ساختار سلطنتی داد. گذشته از این، برخی از سران ۵۶ کشور عضو این جامعه در نشست ۲۰۲۲ گیگالی، پایتخت رواندا، از انتقال ریاست کشورهای‌شان از الیزابت دوم به چارلز ابراز ناخرسندی کردند و از این جهت، احتمال دارد ریاست چارلز بر این جامعه موجب جدایی بیشتر کشور‌های عضو از آن شود. نکته جالب توجه اینجا است که آنتونی آلبانیز، رهبر حزب کارگر و نخست‌وزیر جدید استرالیا، از حامیان جدی جدایی استرالیا از بریتانیا است و چند روز قبل از مرگ الیزابت دوم بود که گفت؛ «جمهوری‌خواهی و جدایی استرالیا از حاکمیت انگلیس امری حتمی است و این رابطه دیگر آن رابطه‌ای نیست که در ابتدای سلطنت ملکه الیزابت دوم وجود داشت.»‌به این ترتیب، می‌توان گفت که الیزابت دوم در طول سلطنت خود چه از راه سرکوب و کشتار آزادیخواهان و چه از طریق جامعه مشترک‌المنافع همواره سعی داشت میراث استعماری بریتانیای کبیر را زنده نگه دارد، اما به نظر می‌رسد که با مرگ این «مادر»، میراث استعماری او نیز نتواند چندان دوامی داشته باشد.