سکوت یک ساله صاحب صندلی 184/ یک سال گذشت؛ یک میلیون و 608 هزار رای‌دهنده تهرانی در حسرت یک نطق ماندند!
یکسال پیش بود که در چنین روزهایی، لیست اصلاح طلبان موسوم به لیست امید، با 122 رای اکثریت نسبی مجلس دهم را کسب کرد؛همان زمان در محافل سیاسی و رسانه‌ای چنین نقل شد که برخی اعضای فراکسیون امید به یک فراکسیون تازه تاسیس به نام اعتدال کوچ کرده‌اند؛ استراتژیست‌های اصلاح طلب در بیرون از مجلس، از این اتفاق استقبال کردند و گفتند با این رخداد، فراکسیون امید خالص‌تر می‌شود
دیده بان ایران - نیما صداقت: یکسال پیش بود که در چنین روزهایی، لیست اصلاح طلبان موسوم به لیست امید، با 122 رای اکثریت نسبی مجلس دهم را کسب کرد؛ البته آنها در ابتدا مدعی بودند که 170 عضو در بهارستان دارند اما اتفاقات بعدی حکایت از ریزش اعضای فراکسیون امید داشت؛ بگونه‌ای که در روز انتخاب هیئت رئیسه موقت تنها 103 نفر به نامزد فراکسیون امید یعنی جناب عارف رای دادند و در اواخر تیرماه 95 هم در جریان مجمع عمومی این فراکسیون تنها 70 نفر شرکت کردند؛ در همان زمان در محافل سیاسی و رسانه‌ای چنین نقل شد که برخی اعضای فراکسیون امید به یک فراکسیون تازه تاسیس به نام اعتدال کوچ کرده‌اند؛ استراتژیست‌های اصلاح طلب در بیرون از مجلس، از این اتفاق استقبال کردند و گفتند با این رخداد، فراکسیون امید خالص‌تر می‌شود؛ اما آنها فراموش کرده بودند که نمایندگانشان که اصلاح طلبان ثانویه یا ذخیره محسوب می‌شدند در واقع به حاشیه رفته‌اند و در سایه اصولگرایان میانه‌رو با زعامت علی لاریجانی قرار گرفته اند؛ اینجا بود که بدنه اجتماعی و پایگاه رای اصلاح طلبان از خود پرسید، نتیجه آن همه هیاهوی تبلیغاتی و جشن و پایکوبی برای 7 اسفند 94 چه بود؟
*سکوت تعجب برانگیز صاحب صندلی 184
محمد رضا عارف، رئیس فراکسیون امید که رسانه‌های اقتدارگرا و محافظه کار به نقل از برخی اصلاح طلبان ریشه‌دار، او را اصلاح طلب بدلی می‌خوانند، در این 10 ماهی که از آغاز به کار مجلس دهم می‌گذرد، کمتر بروز و ظهور پارلمانتاریستی داشته و هر زمان انتقادی به عملکرد منفعلانه فراکسیون امید شده، او در مظان اتهام بوده است؛ هر چند روزنامه‌های متکثر و متنوع اصلاح طلب سعی می‌کنند هر صدای مخالف عملکرد عارف را در نطفه خفه کنند اما از حقیقت گریزی نیست؛ اینکه جناب عارف می‌خواهد با حفظ وقار و پرنسیب سیاسی از تندروی و تشنج اجتناب و احتراز کند، فی‌نفسه امری ممدوح و پسندیده است اما قطعا تکیه صُمٌّ بُکْمٌ بر صندلی شماره 184 بهارستان و باز نکردن تریبونش در این 10 ماه حتی برای یکبار جای بسی تعجب دارد!
*از قاضی پور یاد بگیرید!
کافی است پیچ رادیو را بچرخانید و موج آنرا روی فرکانس رادیو فرهنگ تنظیم کنید و به وقایع صحن علنی مجلس گوش فرا دهید؛ صدایی که بسیار شنیده می‌شود؛ صدای نادر قاضی پور است؛ نماینده اصولگرای ارومیه که همین رسانه‌های اصلاح طلب چندبار به او درست یا نادرست هجمه آوردند؛ طبق آیین‌نامه داخلی مجلس، قاضی پور چون پیرامون دستور کار مجلس نظر سلبی یا اثباتی دارد، می‌تواند نطق کند؛ مستدل یا غیرمستدل نطقش را می‌کند و حداقل آن 169 هزار فردی که به او رای داده‌اند را امیدوار می‌سازد؛ اما باید از آقای عارف پرسید آیا توانسته‌است آن یک میلیون و 608 هزار نفری را که به او رای داده‌اند، حداقل با یک نطق خشک و خالی امیدوار کند؟
*من مردِ پشت صحنه‌ام!
خودِ جناب عارف در پنجم بهمن ماه سال جاری طی یک کنفرانس خبری، در واکنش به انتقاداتی مبنی بر انفعال و سکوتش در مجلس گفت: کارهای پشت صحنه بر عهده بنده بوده و کارهای روی صحنه را به جوانان واگذار می‌کنم!
شاید منظور جناب عارف از کارهای پشت صحنه، همان رای اعتمادی باشد که مجلس‌نشینان دهم به وزرای پیشنهادی «ورزش»، «فرهنگ» و «آموزش و پرورش» در یازدهم آبانماه سال جاری دادند؛ اگر چه جلسه‌ای که جناب عارف در کسوت ریاست فراکسیون امید با این سه وزیر پیشنهادی، به تعبیر خودشان در پشت صحنه انجام داد، در وزیر شدن آنها موثر بود اما در حد 70 رای! در روزی که نمایندگان پایداری نظیر «نقوی حسینی» و «ذوالنور» عنان نطق‌ها را در دست گرفته بودند و با کلید واژه "فتنه" آرای خاکستری بیشمار مجلس را در جهت عدم رای اعتماد به آن سه وزیر پیشنهادی دولت، جذب می‌کردند؛ جناب عارف کجا تشریف داشتند؟ اگر نبود نطق تحسین برانگیز «غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی» نماینده جانباز مجلس و نهیبش از روی ویلچر به پایداریچی‌ها که «تا کی می‌خواهید داستان فتنه را در این مملکت ادامه دهید؟» شاید «سلطانی فر» و «صالحی امیری» و «دانش آشتیانی» نیز اکنون بر کرسی وزارت جلوس نکرده بودند.
در ماجرای استیضاح عباس آخوندی نیز، شاید جناب عارف تقلاهای پشت پرده خود را در نیفتادن وزیر 59 ساله راه و شهرسازی موثر بداند؛ اما تنها خواجه حافظ شیرازی است که نمی‌داند اگر نظر مثبت و حمایت علی لاریجانی نبود شاید سرنوشت فرجی دانا نیز برای آخوندی تکرار می‌شد.
*او بیش از ظرفیتش، توقع دارد!
عارف بی تردید دلخور و مکدر است؛ این دلخوری و تکدر را بارها مستقیم و غیرمستقیم نشان داده است؛ اوایل خردادماه در آستانه آغاز به کار مجلس دهم در مصاحبه با ایسنا تلویحا از دولتمردان گلایه کرد که نباید موضع گیری‌هایشان شائبه حمایت آنها ازعلی لاریجانی برای تصدی ریاست مجلس دهم را به دنبال داشته باشد! چندی بعد که انتخابات هیئت رئیسه مجلس دهم برگزار شد و علی لاریجانی برای نهمین سال پیاپی بر کرسی ریاست بهارستان جلوس کرد، حسن رسولی مشاور عارف در مصاحبه با آرمان، مستقیم و بی‌پیرایه، حزب نزدیک به دولتِ اعتدال و توسعه را مانع ریاست عارف بر مجلس دهم دانست!
البته تکدر خاطر جناب محمدرضا عارف پیشینه‌ای درازتر از اتفاقات ابتدایی مجلس دهم در خرداد 95 دارد؛ او از اتفاقات خرداد 92 نیز دلگیر است؛ شاید به تعبیر یکی از تحلیلگران اصلاح طلب، او بیش از ظرفیتش، توقع دارد!
