من از مقام این مرد بزرگ، معذرت می‌خواهم که در کشورش و در انقلابش موفق نشده‌ایم آن طور که باید علی بن ابی طالب(ع) را به دنیا معرفی کنیم
من از مقام منیع این مرد بزرگ، معذرت می‌خواهم که در کشورش و در انقلابش موفق نشده‌ایم آن طور که باید علی بن ابی طالب(ع) را به دنیا معرفی کنیم. این گفتنها و نوشتنها کافی نیست. من خیال می‌کنم که لازم است یک حرکت وسیع، برای شناساندن علی بن ابی طالب(ع) به دنیا آغاز کنیم.
به گزارش به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران؛ یکی از خطبه های معروف آیت الله هاشمی رفسنجانی (ره) در رثای امیر مومنان در ذیل آمده است:
آنهایی که با اسلام آشنا نیستند، توجه کنند. وقتی ترورش کردند و در بستر خوابیده و یکی دو روز هم بیشتر زنده نبود، طبعاً ضاربش - «ابن ملجم مرادی» که دستگیر هم شده بود – مورد بغض و نفرت خانواده و دوستان آن حضرت بوده است. اگر اهل تاریخ هستید، بروید و مطالعه کنید و ببینید که در همین دو روز، چندبار علی(ع) احوال ابن ملجم را پرسیده و سفارش کرده که «مبادا با ضارب من رفتار غیر انسانی بکنید»! گاهی که به هوش می‌آمد، این سخنان را در حال ضعف می‌فرمود و در آخر فرموده بود: «صبر کنید، اگر من زنده ماندم، خودم می‌دانم با او چه کنم؛ و اگر مردم، شما که وارث من هستید، هرطور خواستید عمل کنید و در صورت قصاص، فقط چون یک نفر را کشته، او را می‌کشید».
این تاکید، به جهت عادتی بود که اعراب داشتند و بر خلاف اصول اسلامی، احیاناً قاتل را مثله می‌کردند. وقتی هم که برای علی(ع) شیر می‌آوردند، یک مقدار از شیر را عمداً نمی‌خورد و می‌گوید: «بروید به ابن ملجم بدهید». با اینکه سفارش غذا برای ضارب داده بود، باز می‌خواست خیالش راحت باشد.
اگر توانستید امروز در همه دنیا و همه تاریخ، یک نمونه از مدعیان عدالت را بیابید که بتواند در حد ضعیفی حتی قابل مقایسه با علی بن ابی طالب(ع) باشد، به ما بگویید که این قدر از علی(ع) صحبت نکنیم! این کشور، کشور علی بن ابی طالب(ع) است و این جمهوری، جمهوری علی بن ابی طالب(ع) است و این انقلاب، انقلاب علی بن ابی طالب(ع) است و آن امام که در جماران نشسته، فرزند علی بن ابی طالب(ع) است و همه افتخار امام و بالاتر از امام این است که اگر خاک پای علی بن ابی طالب(ع) را پیدا کند، توتیای چشمش کند. در این حکومت و در این انقلاب، ما به دنبال آن شخصیت هستیم. و آنچه امروز در جبهه‌های ما می‌گذرد و این شهامت، جسارت و شهادت طلبی که بچه‌های ما از خودشان نشان می‌دهند، جرقه کوچکی است که از روحیه علی بن ابی طالب(ع) به روحیه این بچه‌ها حواله شده است. این است که ما به این جمهوری، به این حکومت، به آینده انقلاب و کشور و به آینده حرکتی که به اسم علی(ع) و به رهبری فرزند صالح علی(ع) و با فقه و نهج البلاغه علی(ع) و با تعلیمات او(ع) آغاز کرده‌ایم و ادامه می‌دهیم، خیلی امید بسته‌ایم.
من از مقام منیع این مرد بزرگ، معذرت می‌خواهم که در کشورش و در انقلابش موفق نشده‌ایم آن طور که باید علی بن ابی طالب(ع) را به دنیا معرفی کنیم. این گفتنها و نوشتنها کافی نیست. من خیال می‌کنم که لازم است یک حرکت وسیع، برای شناساندن علی بن ابی طالب(ع) به دنیا آغاز کنیم. فیلمها لازم است، تئاترها لازم است، آثار ادبی منظوم و منثور لازم است و کارهای جدید دیگر؛ تا دنیا بداند ما به دنبال کی هستیم و چه الگویی داریم.
