"حرف زیاد" و "حرف زیادی"!

درست است، کسی که کار می کند، خطا هم دارد.کسی که حرف می زند، اشتباه هم می کند. دکتر صادق زیباکلام، برای من شخصیت جالب و محترمی است.خودش را وقف "کارش" کرده و کارش را وقف "کشورش". عافیت طلب نیست و بسیار هم جسارت حرف زدن دارد، آنهم حرف مخالف. او بویژه بیشتر ارزشمند است از آن روی که در همینجا، در ایران، مانده و حرفش را همینجا می زند. از نظر من او به چند دوجین، استادان باصطلاح علوم سیاسی می ارزد که از علوم سیاسی فقط "سیاسی بازی" و "بازی با سیاست" را بلدند برای کسب پول و پذیرش و جایگاه. او را "تکه ای آباد و ثمردِه" از این سرزمینِ مادری می دانم. واقعا ایران به یک "صادق زیباکلام" نیاز دارد و چه خوب است که او همینجا هست و می گوید و شنیده می شود. خوب است که بالادستی ها هم او را تحمل می کنند. همه اینها برای کشور و جامعه ما خوب است و مغتنم. جای سپاس و شکر فراوان هم دارد. اما همه اینها باعث نمی شود که از برخی حرف ها و اظهار نظرهای تند و عجولانه اش، چشم بپوشیم بویژه آنجا که پای خطوط قرمز ملی "ایران" در میان است؛ آنجا که نمک بر زخم های تاریخی این مردم و این کشور پاشیده می شود. یک نمونه اش را امروز دیدم، آنجا که به وزیر کاردان و هشیار امور خارجه تاخته بود که چرا بر اروپاییان به خاطر حمایت از تروریست های شناسنامه دار، خرده گرفته است.