مسئول کمیته کیک بوکسینگ و انجمن موی تای دانشگاه پیام نور عنوان کرد؛ ورزشهای رزمی و فدراسیونی که سرنا را از سر گشادش می زند!
مسئول کمیته کیک بوکسینگ و انجمن موی تای دانشگاه پیام نور با انتقاد از عملکرد مدیران ورزشی گفت: تمام شعارها جز عقد یک تفاهم نامه با باشگاهی آنهم متعلق به ورزش کارگری بوده و آیا صرفا همین تفاهم نامه، برای یک ایران کافی است؟ شاید هم فدراسیون نداریم و در مقابل یک اداره داریم در حد نصف یک هیات رزمی! آیا خبر از مشکلات مربی کیک بوکس با شغل تکنسین برق در لاله زار داریم؟ آیا خبر از بی کاری، فَعلگی، مسافر کشی و اعتیاد ملی پوشان کم برخوردارمان داریم؟ آیا تصویب اعتبار کارت ها تا پایان ۱۴۰۰، به نوعی مالیدن شیره بر سر این جامعه بی پناه نیست؟!
به گزارش سایت دیده بان ایران؛ مسئول کمیته کیک بوکسینگ و انجمن موی تای دانشگاه پیام نور گفت: از مدت ها قبل و دقیقا پیش از برگزاری انتخابات رییس جدید فدراسیون ورزشهای رزمی، اهالی فدراسیون بر این باور بودند که از آفتابه و لگن فدراسیون رزمی کم می شود و شخصی به سر کار می آید که دردمند حال مربیان و ورزشکاران باشد، و بالاخره شخصی بر کرسی ریاست نشیند که به فدراسیون به عنوان منبعی برای کسب درآمد کاسه لیسان نگاه نکند!
دکتر تورج عنصری افزود: چه فکری می کردیم و چه شد!! با کمال ناباوری جمعیت چند میلیونی این فدراسیون به چند صد هزار نفر ریزش کرد و تقلیل یافت.
اینک که به گفته خودشان افراد سبقه دار گرد هم آمده اند، نتیجه چه شد؟ ابتدا که با پرچم و شعار تغییر ریاست کیک بوکسینگ واکو و قدرت انجمن خودساخته کیک بوکسینگ‌شان ذهن همه را به این امر معطوف کردند و سپس دلیل ناکارآمدی را به گردن گسترش کرونا انداختند!در نهایت نیز فشار به سبک ها برای ثبت نام اعضاء و برگزاری دوره های مجازی...
وی ادامه داد: چرا از این همه درد و فشار و محدودیت های مربیان پیشکسوت، مربیان جوان، اما رزومه دار و فنی و قهرمانانی که هزاران مشکل و محرومیت و محدودیت منابع افتصادی داشتند و‌دارند، صحبتی نمی شود؟
آیا باز منتظر فریاد دیگری چون کشتی گیر خوزستانی مان هستیم؟ واقعا نقش و وظیفه کمیته بازاریابی و یا کمیته پیشکسوتان چه هست؟ چه ارتباط موثری تا کنون با مراکز ارائه خدمات ورزشی مانند شهرداری ها و فضای سبز، سرای محله ها، باشگاهها، مراکز تولیدی و ... گرفته شده است؟
عنصری در پایان گفت: آیا تمام شعارها جز عقد یک تفاهم نامه با باشگاهی آنهم متعلق به ورزش کارگری بوده و آیا صرفا همین تفاهم نامه، برای یک ایران کافی است؟ شاید هم فدراسیون نداریم و در مقابل یک اداره داریم در حد نصف یک هیات رزمی! آیا خبر از مشکلات مربی کیک بوکس با شغل تکنسین برق در لاله زار داریم؟ آیا خبر از بی کاری، فَعلگی، مسافر کشی و اعتیاد ملی پوشان کم برخوردارمان داریم؟ آیا تصویب اعتبار کارت ها تا پایان ۱۴۰۰، به نوعی مالیدن شیره بر سر این جامعه بی پناه نیست؟! تا کی ملاحظه کاری؟ تا کی سیاست بازی؟ تا کی شتر دیدی، ندیدی!!
آیا برخی نسبت به خون شهدا هیچ دین و مسئولیتی ندارند؟
