اعتراض به انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران موجه است یا غیر موجه؟

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ امیرحسین مصلی؛ روزنامه نگار در یادداشتی نوشت؛  به عنوان عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران نامه صد روزنامه نگار در نقد عملکرد این انجمن در باب مشکلات متعدد روزنامه نگاران را امضا کردم؛ اما چرا؟ به چند دلیل موجه و غیر موجه! اول از آنکه به وضعیت عدم امنیت شغلی روزنامه نگاران اعتراض دارم! به چشم دیده ام که در بازه زمانی شب عید تا به امروز بسیاری از همکارانم به دلایل واهی توسط رسانه ها اخراج و تعدیل شده اند؛ بی آنکه حق و حقوق آنان پرداخت شود! و اگر این نامه خطابش غیر از انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران، به نهادهای نامربوط بود هم باز امضا میکردم! چون میخواهم صدای اعتراض خود و همکارانم نسبت به وضعیت نامساعد کاری همکارانم شنیده شود! دوم آنکه انجمن صنفی روزنامه نگاران را بیش از آنکه مسئول این مشکلات بدانم، نهادی برآمده از آرا و افکار خود و دیگر روزنامه نگاران میدانم که با هزار امید و آرزو تشکیل شد؛ و اطمینان دارم که در این روزگار حرمان اگر هیچ نهادی به مشکلات روزنامه نگاران توجه نکند، انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران صدای اعتراض‌مان را خواهد شنید، چراکه افرادی از جنس رسانه که قطعا خود نیز با مشکلات دیگر همکارانشان آشنایی دارند این انجمن را اداره می کنند.

 

اما آیا انجمن صنفی روزنامه نگاران به تنهایی میتواند بر تمامی این مشکلات فائق آید؟ قطعا خیر! طبق اساسنامه این انجمن تنها افرادی که عضو این نهاد صنفی هستند میتوانند از خدمات انجمن صنفی روزنامه نگاران توقع حمایت قانونی داشته باشند آنهم با ارائه شکایت کتبی که متاسفانه تنها سه نفر از صد امضا کننده این نامه عضو انجمن مذکور هستند؛ به راستی چرا روزنامه معترضان، عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران نشده اند که حالا توقع پیگیری مشکلاتشان را از این انجمن دارند؟ دلیل اصلی شاید بروکراسی حاکم بر سیستم اداری کشور باشد که انجمن صنفی نیز مستثنا از این قاعده نیست! در اکثر رسانه های کشور مدیران مسئول حاضر نیستند با خبرنگاران و روزنامه نگاران قرارداد امضا کنند چه برسد به اعتای حق بیمه! و این چنین روزنامه نگارانی که سالها سابقه فعالیت دارند نمیتواند سابقه قانونی خود را اثبات کند! یعنی مدیران مسئول اکثر رسانه ها خاصه رسانه های کوچک تر و گمنام که با رانت رسانه ای بودن اعضای فامیل خود را بیمه کرده اند یا برای آنان طرح ترافیک خبرنگاری گرفته اند و از آگهی های دولتی استفاده میکنند، حاضر نیستند سابقه قانونی خبرنگارانشان را به شکل قانونی مهر و امضا کنند تا مبادا سر و کارشان به وزارت کار بیفتد برای پرداخت حق و حقوق روزنامه نگار! البته در این میان از کم کاری خود ما روزنامه نگاران هم نباید چشم پوشی کرد! چرا بسیاری از ما حاضریم بدون قرارداد کار کنیم؟ و چرا با قیمت های بسیار نازل تر از حقوق پایه مصوب وزارت تن به همکاری میدهیم؟ چند نفر از ما به نشانه اعتراض به این روند استعفا دادیم؟ یا از حق همکارانمان دفاع کردیم؟ حتی در نامه اعتراضی صد روزنامه نگار جای روزنامه نگارانی که همکارانشان اخیرا تعدیل یا اخراج شده اند خالیست! و چه بسا بسیاری از ما با قیمتی کمتر از نیروی اخراج شده جای او را پر میکنیم! خب در چنین شرایطی مدیرمسئولان رسانه ها چرا باید تن به حق و حقوق روزنامه نگاران بدهند؟ به راستی چند تن از ما روزنامه نگاران معترض تا دفتر انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران رفته ایم برای طرح چنین شکایت هایی؟! به گفته مسئولان این انجمن از صد نفر روزنامه نگاری که این نامه را امضا کرده اند تنها یک نفر از طریق انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران مشکل کاری اش را پیگیری کرده است! البته این نقد جدی به این انجمن نیز وارد است که در حوزه اطلاع رسانی در باب این مباحث و خدماتش بسیار ضعیف عمل کرده تا جایی که من که عضو این انجمن هستم با ساز و کار انجمن روزنامه نگاران تهران در باب حمایت از روزنامه نگاران آشنایی کامل ندارم، چه برسد به روزنامه نگارانی که عضو این انجمن نیستند!

باری؛ تمام این اعتراضات و گلایه ها تنها یک هدف دارد و آن بهبود وضع معیشتی و بهتر شدن امنیت شغلی روزنامه نگاران است؛ از امضای این نامه پشیمان نیستم ولو آنکه خطابم سوی انجمن صنفی روزنامه نگاران نیز کاملا موجه نباشد! چراکه اعتراض نشان دهنده سلامت جامعه است و امید دارم که انجمن صنفی روزنامه نگاران با در انداختن طرحی نو در ارائه و معرفی خدمات این انجمن و همچنین رفع موانع و بروکراسی موجود برای عضویت روزنامه نگاران در انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران به وسع خود برای رفع مشکلات روزنامه نگاران و شنیدن اعتراضشان قدمی بردارد.