کشف راهی برای تقویت یادگیری ریاضی با تحریک الکتریکی خفیف مغز

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ دانشمندان در مطالعه جدیدی نشان داده‌اند که تحریک الکتریکی ضعیف شبکه‌های عصبی مغز می‌تواند باعث بهبود یادگیری ریاضی شود.

بر اساس پژوهشی که در ژورنال علمی PLOS Biology منتشر شده، پژوهشگران به سرپرستی پروفسور «روی کوهن کادوش» از دانشگاه ساری بریتانیا (University of Surrey)، متوجه شده‌اند که قدرت ارتباط بین بخش‌هایی از مغز می‌تواند میزان موفقیت افراد در یادگیری ریاضی را پیش‌بینی کند.

آنها همچنین نشان داده‌اند که تحریک الکتریکی ضعیف این نواحی می‌تواند توانایی‌های ریاضی را در برخی افراد افزایش دهد.

تاثیر تحریک الکتریکی مغز بر یادگیری ریاضی

در این تحقیق، 72 شرکت‌کننده در یک دوره پنج‌روزه حل مسائل ریاضی شرکت کردند. طی این مدت، آنها هنگام حل مسائل مختلف که گاهی نیاز به محاسبه و گاهی به حفظ کردن داشته، تحت تحریک الکتریکی ضعیف مغزی قرار گرفتند. این تحریک در نواحی مختلفی از مغز آنها اعمال شده، از جمله قشر خلفی‌جانبی پیش‌پیشانی (dlPFC) که با عملکردهای اجرایی و محاسباتی در ارتباط است و قشر آهیانه‌ای پسین (PPC) که در بازیابی حافظه نقش دارد.

علاوه‌براین، پژوهشگران با استفاده از تکنیک طیف‌نگاری با تشدید مغناطیسی، سطح دو ماده شیمیایی مهم مغز یعنی گلوتامات و GABA را نیز اندازه‌گیری کردند. این مواد به عنوان شاخص‌هایی برای ظرفیت فعلی مغز در یادگیری و تغییر شناخته می‌شوند.

نتایج تحقیق نشان داده افرادی که از ابتدا ارتباط قوی‌تری میان dlPFC ،PPC و هیپوکامپ (بخش مرتبط با حافظه بلندمدت و تعمیم الگوریتم‌ها) داشته‌اند، در حل مسائل محاسباتی عملکرد بهتری از خود نشان داده‌اند. بااین‌حال، این ارتباط در مسائل حفظ‌کردنی چندان مؤثر نبود.

نکته جالب اینکه در افراد با ارتباط ضعیف‌تر میان dlPFC و PPC، پس از تحریک مغزی در ناحیه dlPFC، پیشرفت چشمگیری در یادگیری محاسباتی مشاهده شده است. پژوهشگران می‌گویند این یافته‌ها می‌تواند به استفاده از تحریک مغزی به‌عنوان روشی برای کمک به یادگیری ریاضی در افرادی که از نظر زیستی با چالش‌هایی روبه‌رو هستند، منجر شود.

آنها همچنین به ارتباط پیچیده‌ای میان شیمی مغز، انعطاف‌پذیری عصبی و تعامل بین نواحی مرتبط با حافظه و عملکرد اجرایی اشاره کردند که نیاز به بررسی‌های دقیق‌تری دارد. به گفته محققان، مطالعات آینده باید بررسی کنند که آیا چنین رویکردهایی می‌توانند در خارج از محیط آزمایشگاهی نیز مفید باشند یا خیر.