توضیحات آذر منصوری درباره احضار چند تن از اعضای جبهه اصلاحات ایران

به گزارش سایت دیده‌بان ایران، آذر منصوری، رئیس جبهه اصلاحات ایران درباره احضار چند تن از اعضای این جبهه به دادسرا توضیحاتی ارائه کرد. 

منصوری در این زمینه در صفحه شخصی خود در شبکه اجتماعی ایکس نوشت:

«در شرایطی که کشور در آستانه‌ی بحران‌های متراکم داخلی و تنش‌های شدید منطقه‌ای قرار دارد، احضار پنج عضو هیأت رئیسه جبهه اصلاحات ایران با اتهاماتی حیرت آور، نه فقط نگران‌کننده، بلکه به‌روشنی نشانه‌ای از روندی خطرناک است: تضعیف عامدانه‌ی ظرفیت‌های عقلانی، قانونی و میانه‌رو در سپهر سیاست ایران.

اصلاح‌طلبان نه دشمنان نظام، بلکه از نخستین پایه‌گذاران و وفادارترین منتقدان درون‌ساختار آن بوده‌اند. کسانی که به‌جای خروج از نظام یا سکوت در برابر بحران‌ها، انتخاب کرده‌اند که بمانند، هشدار دهند، پیشنهاد بدهند و برای ترمیم مشارکت ملی هزینه بدهند. برخورد قضایی با چنین چهره‌هایی نه قابل توجیه است و نه به سود هیچ عقل سیاسی.

سؤال روشن این است: از حذف اصلاح‌طلبان چه کسی سود می‌برد؟

پاسخ ساده است: تنها نیروهایی که از انسداد سیاسی، حذف گفت‌وگو، و ناامیدی عمومی نفع می‌برند. جریان‌هایی که یا از اساس با جمهوریت مسئله دارند، یا در رؤیای تسلط کامل افراط گراییند. برخورد با جریان اصلاح‌طلبی، دقیقاً همان چیزی است که افراطیون داخلی و فرصت‌طلبان خارجی را خوشحال می‌کند؛ چرا که با حذف میانجی‌ها، راه را برای دوگانه‌های ویرانگر باز می‌کند: یا تسلیم محض، یا انفجار.

از سوی دیگر، ضرر این تصمیم، مستقیماً متوجه حاکمیت، ملت، و آینده ایران خواهد بود. امروز دیگر کسی تردید ندارد که بدون بازسازی سرمایه اجتماعی، هیچ برنامه‌ای پیش نمی‌رود. حذف جریان‌هایی که هنوز می‌توانند میان مردم و حاکمیت پل بزنند، مساوی است با «بریدن همان پل‌هایی که در روز بحران، ممکن است تنها راه عبور باشند.»

مکرر گفته ایم: «جامعه‌ای که دیده نشود، یا در خود فرو می‌ریزد یا در خیابان فریاد می‌کشد.» آیا این هشدار دلسوزانه، مستحق برخورد قضایی است؟ اگر حتی صدای کسانی که درون ساختار نظام تنفس کرده‌اند، و هنوز به اصلاح امور از راه قانون باور دارند، با اتهام امنیتی پاسخ داده شود، تکلیف دیگر صداها چیست؟

ما اصلاح‌طلبیم چون هنوز باور داریم ایران راهی جز اصلاح ندارد. اصلاح نه یک شعار انتخاباتی، که ضرورت بقاست. ما بر این باوریم که:

اصلاح‌طلبی، مطالبه امنیت و ثبات از مسیر گفت‌وگوست، نه اغتشاش.

نقد مسئولانه، مصداق خیانت نیست؛ بلکه بخشی از عقلانیت ملی‌ست.

شنیدن، اگرچه دشوار است، اما پیش‌شرط نجات است.

این برخوردها اگر ادامه یابد، نه تنها پیام ناامیدی به جامعه منتقل می‌کند، بلکه چهره‌ای بسته، غیرپاسخ‌گو و انحصارطلب از نظام به نمایش می‌گذارد؛ تصویری که دقیقاً در تضاد با آرمان‌های انقلاب، قانون اساسی، و مصالح ملی است.

ما با صراحت اعلام می‌کنیم: اصلاحات اگر به رسمیت شناخته نشود، جامعه نه خاموش می‌شود، نه صبر بی‌پایان خواهد داشت. حذف گفتمان‌های قانونی، راه را برای گفتمان‌های خشن و غیرقابل کنترل باز می‌کند. این نه هشدار سیاسی، که تجربه‌ی تاریخی ملت‌هاست.

اصلاح‌طلبی جرم نیست؛ بلکه فرصتی برای بازسازی است. اگر امروز به این فرصت پشت کنیم، فردا شاید دیگر امکانی برای گفت‌وگو باقی نمانده باشد.

ما ایستاده‌ایم، نه برای تقابل، که برای اصلاح.

نه به نیابت از گروهی خاص، که به نمایندگی از کسانى که هنوز امیدوارند عقلانیت زنده است.»