جابه‌جایی شن‌های ساحل، تصاویر مرموز ۵۰۰ ساله را آشکار کرد
تاریخ انسانی هاوایی مدت‌ها پیش از ورود آمریکایی‌ها آغاز شده و یک کشف تازه، نوری نو بر آن گذشته تابانده است.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران، فرادید نوشت: در جزیره اوآهو، نزدیک واینائه، جابه‌جایی شن‌ها بر اثر فرسایش فصلیِ ساحل، چشم‌اندازی شگفت‌انگیز از فرهنگ باستانی هاوایی را آشکار کرده است: سنگ‌هایی با نقش‌ونگارهای انسانی که قرن‌ها پنهان مانده بودند.
باستان‌شناسان در مجموع ۲۶ کنده‌کاری را در امتداد خط ساحلی نمایان‌شده یافته‌اند؛ کشفی نادر و پرقدرت که ارتباط مستقیم با زندگی بومیان پیش از تماس با اروپاییان را نشان می‌دهد.
این نقش‌ها که روی ماسه‌سنگ‌های فرسوده حک شده‌اند، نزدیک ۳۶ متر از خط ساحل را دربرمی‌گیرند. طرح‌ها ساده اما هدفمند هستند: اندام‌های کشیده، ویژگی‌های ابتدایی و خطوطی که با دقت روی سنگ‌ها تراشیده شده‌اند. پژوهشگران تخمین می‌زنند قدمت این حکاکی‌ها بیش از ۵۰۰ سال است.
چنین کشف‌هایی بسیار کم رخ می‌دهند. در حقیقت، آخرین نمونه‌ی مشابه سال ۲۰۱۶ پیدا شد؛ بنابراین این رویداد فرصتی نادر برای گسترش شناخت ما از میراث بومی هاوایی به شمار می‌آید.
پتروگلیف‌های هاوایی، همچون نمونه‌ی دیده‌شده در منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی پواُلوآ، بیشتر تصویر انسان‌ها را به نمایش می‌گذارند
این تصویرها چه مفهومی داشته‌اند؟
پاسخ این پرسش دشوار است. کارشناسان باور دارند ممکن است آن‌ها معنای آیینی یا روحانی داشته باشند، شاید بخشی از یک مراسم بوده‌اند یا شکلی ابتدایی از روایت تصویری. اما به دلیل نبود خط نوشتاری در آن دوران، همه‌ی این برداشت‌ها فرضیه باقی می‌مانند.
پیش از تماس اروپاییان، بومیان هاوایی خط نوشتاری نداشتند. تنها شیوه‌ی ارتباط ماندگار از آن دوره، همین پِتروگلیف‌ها (نمادهای حک‌شده روی سنگ) است که دریچه‌ای به جهان‌بینی هاواییان باستان می‌گشاید.
با این حال، برای هاوایی‌های بومیِ امروز، کشف و پژوهش این حکاکی‌های کهن چیزی فراتر از یک کار باستان‌شناسی و نوعی بازپس‌گیری فرهنگی است. هر نماد، رشته‌ای از تار و پود هویت نیاکانی است که به حفظ میراثی ژرف و زنده برای نسل‌های آینده یاری می‌رساند.
