کیپ‌ورد، کوراسائو و هائیتی؛ سه قصه متفاوت از کوچکترین‌ها تا بازگشت بزرگ به جام جهانی

دیده‌بان ایران؛ محمدحسین خودکار: افزایش تعداد تیم‌های جام جهانی ۲۰۲۶ از ۳۲ به ۴۸ تیم باعث شده است تیم‌هایی که تا امروز کمتر در عرصه فوتبال شناخته شده‌اند و حتی بعضاً کشورهای مربوط به این تیم‌های ملی نیز نقش کمتری در سیاست، اقتصاد و فرهنگ جهان و منطقه خود ایفا می‌کنند، بتوانند به مهمترین رقابت‌های فوتبال دنیا راه پیدا کنند. از جمله چنین تیم‌هایی که تا کنون توانسته‌اند در جمع ۴۲ کشوری قرار بگیرند که صعود خود را به جام جهانی قطعی کرده‌اند، تیم‌های ملی سه کشور کوچک کیپ‌ورد، کوراسائو و هائیتی هستند که هر سه در سید چهار گروه‌های چهارتیمی جام جهانی جای گرفته‌اند و امیدوار به خلق شگفتی در این رقابت‌ها هستند. 

دیده‌بان ایران در این گزارش به بررسی این سه کشور و وضعیت فوتبال ملی آن‌ها پرداخته است.

کیپ‌ورد؛ «کوسه‌های آبی» با بازیکنان غالباً مهاجر 

کیپ‌ورد که با نام «دماغه سبز» نیز شناخته می‌شود، یک کشور مجمع‌الجزایری در اقیانوس اطلس است. این کشور از ۱۰ جزیره آتشفشانی تشکیل شده و در فاصله حدوداً ۵۷۰ کیلومتری از ساحل غربی قاره آفریقا قرار گرفته است. مساحت این کشور، ۴ هزار و ۳۳ کیلومتر مربع است و جمعیت تقریبی آن در آخرین گزارش‌ها، ۵۲۵ هزار نفر برآورد شده است. با توجه به این که این کشور در سال ۱۹۷۵ از پرتغال مستقل شد، زبان رسمی آن همچنان پرتغالی است. کیپ‌ورد دارای نظام جمهوری دموکراتیک چندحزبی است که اقتصاد آن بر پایه گردشگری، شیلات، خدمات و صنایع سبک استوار شده است. با وجود منابع محدود، این کشور به ثبات سیاسی و نسبی اجتماعی شهرت دارد؛ آن هم در منطقه‌ای از جهان که مملو از منازعات مسلحانه سیاسی – قومیتی است. 

فدراسیون فوتبال کیپ‌ورد از سال ۱۹۸۲ تأسیس شده و از سال ۱۹۸۶ به عضویت فیفا درآمده است. البته تیم ملی فوتبال این کشور، نخستین بازی رسمی خود را در سال ۱۹۷۸ برابر تیم ملی گینه از قاره آفریقا انجام داد و در آن مسابقه، یک بر صفر شکست خورد. این برای نخستین‌بار است که تیم ملی کیپ‌ورد توانسته است به جام جهانی راه پیدا کند. این تیم که هم‌اکنون در رده ۶۸ رنکینگ فیفا قرار دارد، در گروه D مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ در منطقه آفریقا، توانست بالاتر از تیم مشهور کامرون قرار گیرد و جواز حضور در مهمترین رقابت‌های فوتبال دنیا را به‌دست آورد. 

تیم ملی کیپ‌ورد که با لقب «کوسه‌های آبی» در قاره آفریقا شناخته می‌شود، برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ به جام ملت‌های آفریقا راه یافت. آن‌ها در سال‌های ۲۰۱۵، ۲۰۲۱ و ۲۰۲۳ نیز در این رقابت‌ها حضور داشتند و در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۲۳ به مرحله یک چهارم نهایی رسیدند. یکی از مهمترین افتخارات این تیم، تساوی بدون گل برابر تیم ملی پرتغال در سال ۲۰۱۰ است که با توجه به این که کیپ‌ورد قبلاً مستعمره پرتغال بود، نتیجه مهمی برای فوتبال این کشور محسوب می‌شود. 

عمده بازیکنان تیم ملی کیپ‌ورد در خارج از این کشور متولد شده‌اند. البته اساساً جمعیت کیپ‌وردی‌های خارج از مجمع‌الجزایر از جمعیت ساکنان این کشور بیشتر است. بازیکنان فوتبال کیپ‌ورد نیز عمدتاً در اروپا و بعضاً در آسیا بازی می‌کنند. در حال حاضر، این تیم بیشتر مسابقات خانگی خود را در «ورزشگاه ملی کابو ورده» برگزار می‌کند. این ورزشگاه ۱۵ هزار نفر ظرفیت دارد و در شهر پرایا، پایتخت کشور کیپ‌ورد واقع شده است. 

«پدرو بوبیستا بریتو» سرمربی ۵۵ساله اهل کیپ‌ورد که سابقه بازی در تیم ملی فوتبال این کشور را هم دارد، هدایت این تیم را برعهده گرفته است. از جمله مهمترین بازیکنان تیم ملی فوتبال کیپ‌ورد می‌توان به «رایان مندس» اشاره کرد که در باشگاه فوتبال «قره گمرک» در لیگ برتر ترکیه بازی می‌کند. «روبرتو لوپز» بازیکن باشگاه «شامروک روورز» در لیگ برتر ایرلند، «استوپیرا» بازیکن باشگاه «مول فهروار» در لیگ برتر مجارستان و «ویلی سمدو» بازیکن باشگاه «اومونیا» در لیگ برتر قبرس، از دیگر بازیکنان مهم تیم ملی کیپ‌ورد هستند. 

کیپ‌ورد در زبان انگلیسی با عنوان Cabo Verde شناخته می‌شود. موفقیت این کشور با جمعیتی کمتر از ۵۵۰ هزار نفر در صعود به جام جهانی، ثابت می‌کند که حتی کشورهایی با منابع محدود و زیرساخت‌های نه‌چندان قدرمند، با تلاش، انسجام ملی و انگیزه می‌توانند در بزرگترین رویداد فوتبال جهان حضور پیدا کنند. البته نباید فراموش کرد که افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام جهانی، به موفقیت کشورهای کوچک در رسیدن به این رقابت‌ها کمک کرده است. کیپ‌ورد قرار است در گروه H جام جهانی ۲۰۲۶ به مصاف تیم‌های ملی اسپانیا، اروگوئه و عربستان سعودی برود.

کوراسائو؛ کوچکترین کشور تاریخ جام جهانی

کوراسائو یک کشور بسیار کوچک است که از یک جزیره اصلی و یک جزیره بسیار کوچکتر و خالی از سکنه به نام «کلاین کوراسائو» (کوراسائوی کوچک) تشکیل شده و در جنوب دریای کارائیب قرار گرفته است. کوراسائو در حدود ۶۵ کیلومتری شمال ونزوئلا و ۸۰ کیلومتری جنوب شرقی آروبا (جزیره‌ای دیگر در دریای کارائیب) واقع شده است. کوراسائو با مساحت ۴۴۴ کیلومتر مربع و جمعیت حدوداً ۱۵۹ هزار نفر، کوچکترین کشوری است که تا کنون به جام جهانی فوتبال راه یافته است. 

کوراسائو قبلاً بخشی از قلمروی آنتیل هلند بود و خود این قلمرو، کشوری مستعمره در پادشاهی هلند محسوب می‌شد که شامل جزایر آروبا، بونیر، کوراسائو، سابا، سنت یوستیشس و سنت مارتن بود. اما از سال ۲۰۱۰ و پس از انحلال قلمروی آنتیل هلند، کوراسائو به‌عنوان یک کشور خودمختار در قالب قلمروی پادشاهی هلند شناخته می‌شود. پایتخت این کشور، شهر ویلمستات است که حدود ۱۳۶ هزار نفر جمعیت دارد. 

تاریخ کوراسائو با سرخپوستان آراواک و کاکتیو آغاز می‌شود، اما این جزیره در سال ۱۴۹۹ توسط اسپانیایی‌ها کشف و به مستعمره اسپانیا تبدیل شد. اگرچه این جزیره به‌دلیل عملکرد ضعیف کشاورزی و کمبود فلزات گرانبها به «جزیره بی‌فایده» معروف شد، اما بعدها به یک منطقه استراتژیک دامداری تبدیل شد. هنگامی که هلندی‌ها در سال ۱۶۳۴ این جزیره را مستعمره خود کردند، تمرکز جزیره را به تجارت و کشتیرانی تغییر دادند و بعداً آن را به مرکز تجارت برده تبدیل کردند.

نیروهای بریتانیایی دو بار در طول جنگ‌های انقلاب فرانسه و ناپلئون، کوراسائو را اشغال کردند، اما این سرزمین به حکومت هلند بازگردانده شد. لغو برده‌داری در سال ۱۸۶۳ منجر به تغییرات اقتصادی در این کشور شد. زبان هلندی همچنان زبان رسمی کوراسائو است، اگرچه زبان‌های پاپیامنتو، انگلیسی و اسپانیایی نیز به‌طور گسترده در این کشور صحبت می‌شوند. کشف نفت در دریاچه ماراکایبو در شمال غربی ونزوئلا در سال ۱۹۱۴، کوراسائو را به یک مرکز پالایشگاهی بزرگ تبدیل کرد و چشم‌انداز اقتصادی آن را تغییر داد. این کشور از نظر زیرساخت و امکانات جمعیتی، جزیره‌ای کوچک است، اما با اتکا به جمعیت مهاجر خود که عمدتاً در هلند زندگی می‌کنند، توانسته است در حوزه ورزش به‌ویژه فوتبال به پیشرفت‌هایی دست پیدا کند.

فوتبال در کوراسائو سابقه‌ای طولانی دارد. فدراسیون فوتبال این کشور در سال ۱۹۲۱ تأسیس شد و اولین مسابقات قهرمانی باشگاهی این جزیره نیز در همان سال برگزار شد. اولین تیم ملی فوتبال که نام کوراسائو را به خود گرفت، تیم ملی فوتبال قلمروی کوراسائو بود که نخستین بازی خود را در سال ۱۹۲۴ در خارج از خانه مقابل آروبا انجام داد و چهار بر صفر به پیروزی رسید. در دسامبر ۱۹۵۴، قلمروی کوراسائو به بخشی از آنتیل هلند تبدیل شد؛ کشوری مستعمره در پادشاهی هلند که شامل جزایر آروبا، بونیر، کوراسائو، سابا، سنت یوستیشس و سنت مارتن بود. از آن پس، نام تیم کوراسائو نیز به تیم ملی آنتیل هلند تغییر یافت که نماینده هر شش جزیره بود. 

در سال ۱۹۸۶، آروبا به کشوری خودمختار در پادشاهی تبدیل شد و تیم ملی آروبا را به خود اختصاص داد و متعاقباً بازیکنان آن نیز دیگر نماینده آنتیل هلند نبودند. در اکتبر ۲۰۱۰، قلمروی آنتیل هلند منحل شد و کوراسائو و سنت مارتن به کشورهای خودمختار تحت سیطره پادشاهی هلند تبدیل شدند، در حالی که بونیر، سابا و سنت یوستیشس به‌عنوان استان‌های خارج از سرزمین اصلی هلند شناخته می‌شوند. اگرچه کوراسائو به‌عنوان بزرگترین قلمروی جزیره‌ای در آنتیل هلند، هنوز هم یک کشور کاملاً مستقل محسوب نمی‌شود، اما در مارس ۲۰۱۱، این کشور به‌عنوان جانشین آنتیل هلند در فهرست اعضای فیفا قرار گرفت. 

از نظر فیفا، کوراسائو به‌عنوان جانشین مستقیم آنتیل هلند (مشابه صربستان به‌عنوان جانشین مستقیم یوگسلاوی و روسیه به‌عنوان جانشین مستقیم اتحاد جماهیر شوروی) شناخته می‌شود و سوابق تاریخی مسابقات و رتبه‌بندی فیفای آن را به خود اختصاص داده است. آن‌ها اولین بازی خود را به‌عنوان تیم ملی تازه تأسیس کوراسائو، در ۲۰ آگوست ۲۰۱۱ به‌عنوان میزبان مقابل جمهوری دومینیکن (کشوری در دریای کارائیب) انجام دادند و یک بر صفر پیروز شدند.

تیم ملی کوراسائو در مرحله نخست مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ از منطقه کونکاکاف، صدرنشین گروهی شد که در آن هائیتی، سنت لوسیا، آروبا و باربادوس، رتبه‌های دوم تا پنجم را کسب کردند. در مرحله بعد نیز آن‌ها در گروهی قرار گرفتند که جامائیکا، ترینیداد و توباگو و برمودا حضور داشتند و توانستند به‌عنوان تیم نخست گروه، جواز حضور در مهمترین رقابت‌های فوتبال دنیا را به‌دست آورند. آن‌ها هم‌اکنون در گروه C جام جهانی باید به‌مصاف آلمان، اکوادور و ساحل عاج بروند. 

«دیک ادووکات» سرمربی پرآوازه هلندی که سابقه هدایت تیم‌های ملی هلند، بلژیک، صربستان، روسیه، کره جنوبی، عراق و امارات را در کارنامه دارد، در حال حاضر بر نیمکت تیم ملی کوراسائو تکیه زده است. همچنین «رانجِلو جانگا» بازیکن تیم «آیندهوون» در لیگ برتر هلند، «جرمی آنتونیس» بازیکن تیم «آ.ا.ک آتن» در لیگ برتر یونان، «جونینیو باکونا» بازیکن تیم «غازی عینتاب» در لیگ برتر ترکیه، «لئوناردو باکونا» بازیکن تیم «باندیرما اسپور» در لیگ دسته اول ترکیه، «گروانه کاستانیر» بازیکن تیم «پرسیس سولو» در لیگ برتر اندونزی و «اِلسون هوی» بازیکن تیم «ناخون راتچاسیما» در لیگ دسته اول تایلند، از جمله مهمترین بازیکنان تیم ملی کوراسائو هستند. 

هائیتی؛ بازگشت به جام جهانی پس از ۵۲ سال در اوج بحران داخلی

هائیتی که با نام رسمی «جمهوری هائیتی» شناخته می‌شود، در جزیره «هیسپانیولا» در دریای کارائیب واقع شده است. این جزیره که در شرق کوبا و جامائیکا و جنوب باهاما قرار گرفته، از دو کشور هائیتی و جمهوری دومینکن تشکیل شده است. مساحت هائیتی ۲۷ هزار و ۵۶۰ کیلومتر مربع است و جمعیت آن نزدیک ۱۲ میلیون نفر برآورد می‌شود. «پورتو پرنس» با جمعیت حدوداً یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر، پایتخت و بزرگترین شهر هائیتی است. زبان فرانسوی و زبان محلی «کریئول آییسینی» زبان‌های رسمی این کشور هستند. 

جزیره هیسپانیولا جزیره تا سال ۱۶۹۷ بخشی از امپراتوری اسپانیا بود، اما در آن زمان، بخش غربی جزیره به فرانسه واگذار شد و سنت دومینگو نام گرفت. انقلاب هائیتی در سال‌های ۱۷۹۱ تا ۱۸۰۴، هائیتی را به اولین کشور مستقل در کارائیب و دومین جمهوری در قاره آمریکا تبدیل کرد. هائیتی اولین کشوری در سراسر قاره آمریکا است که رسماً برده‌داری را لغو کرد و یکی از معدود کشورهای دنیا محسوب می‌شود که با شورش بردگان تأسیس شده است. 

از مهمترین رویدادهای یک قرن اخیر در هائیتی می‌توان به اشغال آن توسط ایالات متحده در سال‌های ۱۹۱۵ تا ۱۹۳۴ اشاره کرد. همچنین در فاصله سال‌های ۱۹۵۷ تا ۱۹۸۶، حکومت دیکتاتوری خانواده «دووالیه» در این کشور شکل گرفت که هائیتی را زیر نظر آمریکایی‌ها اداره می‌کردند. در ادامه نیز کودتای ۱۹۹۱ رخ داد که یک نیروی چندملیتی به رهبری ایالات متحده در سال ۱۹۹۴ در آن مداخله کرد. کودتای دوم نیز در سال ۲۰۰۴ با مداخله سازمان ملل متحد دنبال شد. وقوع زلزله در سال ۲۰۱۰ نیز یکی از فاجعه‌بارترین رخدادهای تاریخ هائیتی است که دست‌کم ۳۱۶ هزار نفر در آن کشته شدند و بخش زیادی از تأسیسات این کشور را ویران کرد.

تیم ملی فوتبال هائیتی که در جام جهانی ۱۹۷۴ آلمان غربی نیز حضور داشت، در حالی برای دومین بار به جام جهانی صعود کرده که این کشور در سال‌های اخیر در بحران سیاسی و ناامنی عمیقی فرورفته است. در چنین شرایطی، زیرساخت‌های ورزشی و امنیتی کشور نیز آسیب دیده‌اند و تیم ملی مجبور شده است که تمام بازی‌های خود در مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ را در خارج از خانه برگزار کند؛ به نحوی که «سباستین میگن» سرمربی ۵۳ساله فرانسوی تیم ملی هائیتی، تا کنون به دلیل ناامنی موجود در این کشور، پای خود را به آنجا نگذاشته و تمام اردوها را در خارج از کشور برگزار کرده است.

بحران داخلی هائیتی در سال‌ها فروپاشی حکمرانی، گسترش باندهای مسلح و خلأ قدرت سیاسی در این کشور ریشه دارد، اما نقطه عطف آن به ترور «ژوونل موئیز»، رئیس‌جمهور هائیتی در ژوئیه ۲۰۲۱ بازمی‌گردد. پس از این حادثه، کشور وارد دوران بی‌ثباتی عمیق شده است؛ به گونه‌ای که هم‌اکنون روی کار بودن دولتی ضعیف، پارلمانی بدون قدرت واقعی و فقدان ساختارهای امنیتی کارآمد، فضا را برای اوج‌گیری خشونت گروه‌های مسلح اعم از باندهای قاچاق سلاح، مواد مخدر و آدم‌ربایی فراهم کرده است. در حال حاضر کنترل بیش از ۸۵ درصد پایتخت هائیتی در اختیار همین باندهای مسلح قرار دارد. 

در سال‌های پس از ترور موئیز، دولت موقت هیچ‌گاه نتوانسته است ساختار سیاسی پایداری در هائیتی ایجاد کند و هرگونه برگزاری انتخابات در این کشور به تعویق افتاده است. این بلاتکلیفی، بحران را به مرحله انفجار رسانده و اقتصاد شکننده کشور نیز بر اثر ناامنی و فقر گسترده، بیش از پیش فروپاشیده است. در چند سال گذشته، حملات گسترده باندهای مسلح به مراکز دولتی، فرودگاه‌ها، محله‌های مسکونی و حتی زندان‌ها، کشور را در حالت «شبه جنگ داخلی» قرار داده است. سازمان ملل اعلام کرده که بیش از نیمی از جمعیت کشور نیاز فوری به کمک انسانی دارند، میلیون‌ها نفر در وضعیت ناامنی غذایی زندگی می‌کنند و حداقل ۱.۳ میلیون نفر در این کشور آواره هستند. 

بحران داخلی هائیتی ترکیبی از فروپاشی سیاسی، کنترل قلمرو توسط گروه‌های مسلح، فرو رفتن اقتصاد در رکود شدید و ناتوانی دولت در بازگرداندن نظم است. در چنین شرایطی، برای هائیتی در میانه بحران سیاسی، فقر، خشونت و بی‌ثباتی، فوتبال که محبوب‌ترین ورزش این کشور محسوب می‌شود، به نماد امید، اتحاد و امکان تغییر تبدیل شده است. بازگشت به جام جهانی پس از ۵۲ سال نیز نه‌تنها برای فوتبال که برای غرور ملی و روح جامعه هائیتی معنای بزرگی داشته است. اگرچه هم‌اکنون علاوه بر سرمربی، تمام بازیکنان تیم ملی هائیتی نیز در خارج از این کشور حضور دارند. 

فدراسیون فوتبال هائیتی در سال ۱۹۰۴ تأسیس شده، اما تیم ملی این کشور از سال ۱۹۳۴ به عضویت فیفا درآمده است. مهمترین افتخار فوتبال هائیتی، قهرمانی در جام کونکاکاف (جام ملت‌های آمریکای شمالی و مرکزی) در سال ۱۹۷۳ است. هائیتی تنها کشوری در دریای کارائیب است که به این قهرمانی دست پیدا کرده است. همچنین هائیتی تنها کشوری در این دریا محسوب می‌شود که دو بار به جام جهانی رسیده است. با وجود این که بازی‌های تیم ملی هائیتی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ در خارج از خانه برگزار شد و این تیم عمدتاً در کشور کوراسائو از تیم‌های رقیب میزبانی می‌کرد، اما توانست در مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی، در گروهی که هندوراس، کاستاریکا و نیکاراگوئه حضور داشتند، به مقام اول برسد و به مهمترین رقابت‌های فوتبال دنیا راه پیدا کند.

تیم ملی فوتبال هائیتی که هم‌اکنون در رتبه ۸۴ رنکینگ فیفا قرار گرفته است، در جام جهانی ۲۰۲۶ در گروه C حضور دارد و به مصاف تیم‌های برزیل، مراکش و اسکاتلند خواهد رفت. «داکنِز نازون» بازیکن تیم استقلال ایران، «کارلِنز آرکوس» بازیکن تیم «آنژه» در لیگ ۱ فرانسه، «جانی پلاسید» بازیکن تیم «باستیا» در لیگ ۲ فرانسه، «ژان کوین دوورن»، بازیکن تیم «خنت» در لیگ برتر بلژیک، «فرانتزدی پیروت» بازیکن تیم «آ.ا.ک آتن» در لیگ برتر یونان و «ریکاردو آده» بازیکن تیم «ال.دی.یو» در لیگ برتر اکوادور، از جمله مهمترین بازیکنان هائیتی هستند. 

صعود تیم‌های کوچک اما پرامید با افزایش تعداد تیم‌های جام جهانی

افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام جهانی ۲۰۲۶ به ۴۸ تیم، به کشورهایی مثل کیپ‌ورد و کوراسائو با جمعیت و منابع محدود و کشور هائیتی در اوج بحران داخلی خود، اجازه داده است که حضور در یکی از بزرگترین رویدادهای ورزشی دنیا را تجربه کنند. صعود تیم‌های کیپ‌ورد و کوراسائو نشان می‌دهد که بهره‌گیری از دیاسپورا (جمعیت مهاجر خارج از یک کشور) و ارتباط میان آن‌ها با جامعه فوتبالی، می‌تواند راهی برای توسعه ورزش باشد. برای هائیتی نیز صعود به جام جهانی، فراتر از یک اتفاق فوتبالی، فرصتی برای بازسازی امید اجتماعی، وحدت و بازنمایی کشور در عرصه بین‌المللی محسوب می‌شود. این سه کشور با ورود به جام جهانی می‌توانند توجه بین‌المللی را به خود جلب کنند و شانس جذب سرمایه، توسعه زیرساخت‌ها و گسترش گردشگری را افزایش دهند. همچنین صعود این کشورها به جام جهانی، بار دیگر توجه جمعیت دیاسپورای آن‌ها را به سرزمین مادری‌شان جلب می‌کند.

در پایان باید گفت که صعود تیم‌های ملی کیپ‌ورد، کوراسائو و هائیتی به جام جهانی ۲۰۲۶، بیش از هر چیز ثابت می‌کند که فوتبال زبانی جهانی است که حتی کوچکترین کشورها می‌توانند در آن حرف‌های مهمی برای گفتن داشته باشند. برای کیپ‌ورد، نخستین ورود به جام جهانی نقطه‌ای تاریخی است. برای کوراسائو که کوچکترین کشور از نظر جمعیت و مساحت در تاریخ جام جهانی محسوب می‌شود، این حضور رکوردشکنانه است. برای هائیتی نیز بازگشت به صحنه جهانی بعد از پنج دهه، آن هم در شرایطی که کشور ثبات سیاسی و امنیتی خود را از دست داده است، به معنی شوری تازه برای مردم و امیدی دوباره محسوب می‌شود. این صعودها نه فقط برای فوتبال که برای هویت، غرور و آینده این ملت‌ها اهمیت دارد. جام جهانی ۲۰۲۶ قرار است محل دیدار رؤیاها باشد؛ جایی که قصه کوچک‌ها می‌تواند بزرگترین صحنه‌ها را بسازد. 

منبع: دیده‌بان ایران