پگاه آهنگرانی از زندان تا ناظر انتخاباتی!

به گزارش دیده بان ایران؛ باز هم نقش آفرینی هنرمندان در عرصه سیاست؛ این بار دختری با کفش‌های کتانی بود که با سخنگوی شورای نگهبان دیدار کرد و از دغدغه‌های جوانان هم‌سن و سال خود و دیگر اقشار جامعه سخن گفت. او می‌خواهد فیلمی درباره سال 88 بسازد که در این راستا با سخنگوی شورای نگهبان دیدار کرد. تصویر این دیدار از سوی عباسعلی کدخدایی سخنگوی شورای نگهبان منتشر و در توضیح آن نوشته شد: «خانم آهنگرانی سوالاتی پیرامون انتخابات سال۸۸ داشتند که تلاش کردم به آنها پاسخ بدهم. در پایان از ایشان دعوت کردم بر فرآیند انتخابات پیش رو (اسفند ۹۸) نظارت کنند تا از نزدیک با نحوه عملکرد ناظران ما آشنا شوند». در عکس منتشر شده چهره مرد دیگر به نام سهیل کریمی مستندساز اصولگرا هویداست. او و پگاه آهنگرانی به عنوان یک مستندساز اصلاح‌طلب یک سالی است که درگیر ساخت مستندی درباره انتخابات سال۸۸ هستند و در جریان همان مستند هم سروکارشان به دفتر کدخدایی سخنگوی شورای نگهبان افتاده است. نکته قابل تامل گشاده‌رویی عباسعلی کدخدایی در مواجهه با سوالات و ابهامات آهنگرانی درباره سال 88 بود. او استاد دانشگاه است و با جوانان زیادی سروکار دارد. بنابراین مشی او هیچ‌گاه دعوت جوانان به سکوت و عدم بیان انتقاد نبوده است و حتی امتحانات پایان ترم او متفاوت از سایر اساتید دانشگاه‌هاست به نحوی که از دانشجو می‌خواهد به تشریح برداشت خود از موضوع مطرح شده در جایگاه سوال بپردازد و نمرات خوبی هم برایشان ثبت می‌کند چرا که معتقد است برداشت و تلقی دانشجویان باید مورد توجه قرار گیرد و بی‌توجهی به آن صدمات نامطلوبی دارد بنابراین پربیراه نبود که پذیرای پگاه آهنگرانی شود.

از بازیگری تا سیاست‌ورزی

پگاه آهنگرانی هم از فعالان ستاد انتخاباتی یک کاندیدای سال 88 بود که برای پیروزی کاندیدای خود تلاش زیادی کرد و حتی راهی زندان شد اما پس از آن باز هم به فعالیت سیاسی به شکل دیگری پرداخت که نمونه آن تلاش برای ساخت فیلمی درباره سال هشتاد و هشت است. برخی دلواپسان از اقدامات پگاه آهنگرانی گلایه داشتند. پگاه آهنگرانی علایق زیادی دارد که سیاست و سینما درصدر است. خودش می‌گوید: «14 ساله بودم که در «دختری با کفش‌های کتانی» بازی کردم. من آن موقع کار موسیقی می‌کردم و شانسی وارد سینما شدم.» و از مصائب آن چنین می‌گوید: «بعد از نمایش دختری با کفش‌های کتانی موجی ایجاد شد که برایم ترسناک بود. حتی شاید باورتان نشود که من یک سال به دلیل عوارض همین موضوع مردود شدم و سپس ترک تحصیل کردم.» اما از سوی دیگر بسیاری او را هنرمند سیاسی خطاب می‌کنند که خودش نافی آن است و توضیح می‌دهد: «من فعالیت سیاسی نمی‌کنم. در واقع اتفاقی اجتماعی است که افتاده و من هنرمند به آن واکنش نشان می‌دهم. به این کار فعالیت سیاسی نمی‌گویند اما متاسفانه در جامعه ما آن را سیاسی می‌بینند و به خاطرش مرا به زندان می‌فرستند». شاید تغییر مواضع او نشانه‌ای بر درستی ادعای سیاسی نبودنش باشد چرا که مدتی پس از جلوس روحانی بر کرسی ریاست جمهوری اظهار داشت: «جزو طرفداران روی کار آمدن دولت آقای روحانی بودم اما بلافاصله پس از انتخاب ایشان در موضع کسانی قرار گرفتم که به دنبال محقق شدن مطالباتی هستم که رئیس‌جمهور در زمان انتخابات قولش را داده بود. با این حال هیچ چیز صددرصد نیست. البته با تمام کاستی‌هایی که می‌دانیم در همه عرصه‌ها وجود دارد ولی باز هم خوشحالم که در انتخابات شرکت کردم و به آقای روحانی رای دادم.» نکته قابل توجه آن روی سکه است یعنی سیاستمدارانی که برای اعتبار بخشی به خود از سلفی گرفتن و اقدامات تبلیغاتی دیگر در کنار آهنگرانی دریغ نکردند اما تا به جایگاهی رسیدند فراموش کردند که این بازیگر هم نقشی در موفقیت آنها داشته است. اکنون که از سوی کدخدایی دعوت شده تا ناظر انتخابات 98 باشد دو گروه او را احاطه خواهند کرد که یکی بزرگان عرصه سیاست اصلاح‌طلبانه و اعتدالی است تا به او گوشزد کنند در چه جایگاهی است و به چه موضوعاتی باید توجه کند و گروه دیگر فرصت‌طلبانی هستند که مانند سال 88 می‌خواهند از جایگاه پگاه آهنگرانی در مسیر رسیدن به خواسته‌های خود بهره ببرند.

آنها که ناخواسته سوختند

پگاه آهنگرانی در اواخر دهه 80 مسیر خود را تغییر نداد اما برخی دیگر از بازیگران تداوم حرکت در این مسیر را به ضرر آینده کاری و خانوادگی خودشان دانستند و تبدیل به کارگردانانی شدند که بی‌سر و صدا کات دادند تا فیلم حضورشان مبهم باشد. برخی هنرمندان هم نادانسته در مسیر منویات سیاسیون قرار می‌گیرند مانند پرویز پرستویی که سال 92 در همایش «جهاد ادامه دارد» با نشستن در کنار قالیباف به نحوی حمایت خود را رسانه‌ای کرد و صدالبته در همین همایش گفت: «قبل از حاضر شدن در این همایش از اینکه این همایش انتخاباتی است خبر نداشتم و قصد هیچ‌گونه فعالیت سیاسی نیز در شرایط موجود ندارم هر چند که آقای قالیباف از ارادت من به خودشان آگاه هستند و امیدوارم کسی در انتخابات آتی پیروز شود که درد جانبازان و ایثارگران را بفهمد.» یا استفاده مشایی از عزت‌ا... انتظامی در زمان ثبت نام برای انتخابات ریاست جمهوری بود که این هنرمند فقید چنین بی‌اطلاعی خود را خطاب به مردم اعلام کرد: «برای شما همیشه همان عزتم، همانی که از سیزده سالگی در تماشاخانه‌های لاله‌زار با تشویق‌های شما بزرگ شده‌ام... همانی که همراه شما با درد‌های ایران بسیار گریسته‌ام و با شادی‌هایش لبخند‌ها زده‌ام... برای شما من همیشه همان عزتم... بچه‌ای از سنگلج. بنیاد فرهنگی و هنری یادگاری است از من برای جوانان و مردم سرزمینم... آرزومندم این میراث ماندگار را همراه شما بنا کنم.» یکی از اتفاقات تلخ، بغل‌کردن علیرضا افتخاری از سوی محمود احمدی‌نژاد بود. او پس از این دیده بوسی بسیار ناراحت شد و نوشت: «آقای احمدی‌نژاد جوری خودش را به آغوش من انداخت که انگار من یوسف گم‌گشته ایشان بودم. یک جوری به من چسبید و من را بوسید و پشت سر هم این اتفاقات را شکل دادند که... بابا بوسیدن یک بار، دو بار... جمله بعدی‌ام را امیدوارم جرات انتشارش را داشته باشید، ولی من طناب خریده بودم خودکشی کنم» و... اما پگاه آهنگرانی همان بازیگری ماند که صداوسیما تصویرش را پخش نمی کرد و البته برای خودش اهمیت ندارد. عدم تغییر در آهنگرانی بود که او را ناظر انتخاباتی کرد./ آرمان