اظهارات عجیب کارشناس مذهبی: از سال پنجم بعثت حجاب واجب شرعی شد/ حضرت فاطمه از اینکه پیامبر او را از بیرون رفتن منع کرده بود خوشحال شد!

به گزارش سایت دیده بان ایران، سایت رجانیوز در راستای هجمه علیه مهدی نصیری در خصوص بحث حجاب در گفت و گو با یک کارشناس مذهبی قید کرده است که « از سال پنجم بعثت، حجاب به صورت یک واجب شرعی در جامعه اسلامی مطرح شد؛ اما این بدان معنا نیست که پیش از آن حجاب وجود نداشت.»

حجت السلام جباری کارشناس موضوع تاریخ اسلام و مدیر گروه تاریخ موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)  وابسته به آیت الله مصباح یزدی در بخش دیگری از گفت و گوی خود به نکات جالبی اشاره داشته است که در پی می آید:

در حجه الوداع بانوئی همراه برادرش نزد رسول خدا «ص» آمد که در باره حج مسئله‌ای را بپرسد. فضل بن عباس که جوان زیباروئی بود کنار پیامبر(ص) روی مرکب نشسته بود. آن خانم حجاب داشت، ولی صورتش کمی پیدا بود. پیامبر(ص) دیدند که فضل بن عباس خیره به این زن  نگاه می‌کند و زن هم نگاههائی به فضل دارد. پیامبر اکرم(ص) با دستان مبارکشان بین چشمان فضل و صورت آن زن حایل ایجاد کردند. خیلی عجیب است که حضرت رسول(ص) در این قسمت اقدام عملی می‌کنند که نشان‌دهنده حساسیت و تأکید ایشان روی بحث عفاف عمومی و اجتماعی است.

 همچنین در کتاب المحاسن برقی آمده که امیرالمومنین علی (ع) به مردم عراق (کوفه) اعتراض می‌کنند که شنیده‌ام زنان در بازارها دوشادوش مردان حرکت می‌کنند و شما هم غیرت نمی‌ورزید. امیرالمؤمنین(ع) نگران وضعیت زنان هستند که حجاب هم داشتند، ولی بی‌مبالاتی می‌‌کردند و دوشادوش مردان در جامعه حضور پیدا می‌کردند، بدون اینکه حریم نگه دارند.

روایت مربوط به ازدواج حضرت فاطمه(س) و امیرالمومنین علی(ع) هم  معروف است. رسول خدا(ص) فردای ازدواج به خانه فاطمه(س) آمدند و تقسیم کار کردند، «کار داخل خانه با فاطمه(س) و کار خارج از خانه با علی(ع) باشد.» مفهوم این تقسیم کار توسط پیامبر(ص) این نیست که فاطمه(س) را در خانه حبس کند. چون فاطمه(س) حضور اجتماعی داشتند و حتی گاهی برای زیارت قبر حمزه سیدالشهدا(ع) و شهدای احد تا منطقه احد می‌رفتند و این کار را چه در زمان حیات پیامبر(ص) چه پس از رحلت ایشان انجام می‌دادند.

مفهوم حرف پیامبر(ص) این بود که هنگامی که ضرورتی برای حضور در اجتماع وجود ندارد، ترجیح دارد که فاطمه(س) کارهای خانه و علی(ع) کارهای بیرون از خانه را انجام بدهند. 

این جمله حضرت فاطمه(س) به عنوان یک معصومه است که، «فلا یعلم إلا الله فلا یعلم ما داخلنی من السرور بإکفائی رسول الله (ص) تحمّل رقاب الرجال»: جز خدا کسی نمی‌داند که من چقدر شادم شدم از اینکه رسول خدا(ص) مرا باز داشت از اینکه همدوش مردان در جامعه حضور پیدا کنم و بخواهم مثل مردان کار اجتماعی انجام بدهم.

فاطمه(س) در درون منزجر است از اینکه بدون حفظ حریم در جامعه با مردان مواجه شود و صحبت کند. موارد متعددی از این دست را می‌شود ذکر کرد. مثلاً امام صادق(ع) ابوبصیر را توبیخ می‌کنند زیرا وی در کوفه، برای خانم نامحرمی مجلس تعلیم قرآن داشت و بین آنها به شوخی سخنی رد و بدل شده و هر دو گفته‌اند و خندیده بودند. وقتی ابوبصیر خدمت امام می‌رود، ایشان از غیب خبر داده‌اند و به او می‌فرمایند دیگر تکرار نشود.

یا امام کاظم‌(ع) وقتی بین یک کنیز و غلام حرف‌هائی رد و بدل شد، هر دو را مؤاخذه و آن غلام را اخراج کردند. روایات در این زمینه متعددند و اگر کسی بخواهد در حیات ائمه(ع) تتبع کند، بسیار عیان و روشن خواهد دید که ائمه(ع) روی این مسئله حساسیت داشتند، به این دلیل که زمینه مهمی برای فساد بود./ دیده بان ایران