خودکشی تمدنی در هورالعظیم
بی‌توجهی ما به این تالاب، فقط مرگ یک زیستگاه نیست؛ پیش‌درآمد بحرانی است که در راه است. بحرانی که از اهواز تا العماره، از بصره تا آبادان، از تهران تا کویت، دوحه، دبی، ابوظبی و منامه را درگیر خواهد کرد.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران؛ رودخانه در دهه ۹۰ آلوده و بیمار بود. اما با تشکیل «کمیسیون حفاظت از دانوب» (ICPDR) و همکاری ۱۴ کشور و اتحادیه اروپا، برنامه‌های مشترکی اجرا شد و نتیجه بهبود تدریجی کیفیت آب و تنوع‌زیستی و کاهش سدسازی بود. دانوب امروز نمونه موفق دیپلماسی آب است. اما دریاچه چاد در آفریقا که زمانی ۲۵ هزار کیلومترمربع وسعت داشت، امروز بیش از ۹۰ درصدش نابود شده است. نبود هماهنگی میان چند کشور (چاد، نیجریه، نیجر، کامرون) در پی برداشت بی‌محابا و تغییراقلیم باعث شد دریاچه به نمکزار تبدیل شود و مهاجرت میلیونی، فقر و حتی ظهور گروه‌های مسلح مثل بوکوحرام را به‌دنبال داشته باشد. دانوب نشان می‌دهد همکاری فراملی می‌تواند رودخانه‌ای مشترک را نجات دهد. چاد هشدار می‌دهد تأخیر و رقابت، نابودی و ناامنی می‌آورد.
آینده هورالعظیم و هورالهویزه میان این دو سناریو در نوسان است. به کدام سمت می‌رویم؟
هورالعظیم و هورالهویزه دیگر فقط تالاب نیستند؛ آنها ضربان آخر حیات در بین‌النهرین هستند. نابودی‌شان نه یک فاجعه محیطی ساده، بلکه خودکشی تمدنی است. امنیت ملی امروز نه در زرادخانه‌ها، بلکه در سلامت رودها، تالاب‌ها و هوای پاک تعریف می‌شود. ایران و عراق و ترکیه یا راه دانوب را می‌روند و همکاری می‌کنند یا به سرنوشت چاد تن می‌دهند.
تصمیم امروز، آینده خوزستان، بصره و ثبات کل خلیج‌فارس را رقم خواهد زد.
