گل به خودی اصلاح طلبان ذخیره در فراکسیون امید!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران، فراکسیون امید در  9 ماهی که از آغاز به کار مجلس دهم می‌گذرد، همواره در مظان اتهام بوده که کم کار است و محافظه کاری پیشه می‌کند؛ البته به مدد ذره‌ بین می‌توان چند عضو از این فراکسیون را یافت که در مقاطعی تحفظ و رودربایستی‌های مرسوم! را کنار گذاشته‌اند و موضع گیری‌های مطلوبی داشته‌اند؛ این چند نماینده اگر چه بارقه‌های امید را در دل سازمان رای اصلاح طلبان و تحول خواهان زنده نگاه داشته‌اند اما این اندک مقدار کفاف آن همه هیاهوی تبلیغاتی روزهای منتهی به هفتم اسفند 94 را نمی‌دهد؛ چه آنکه، کنشگری قاطبه فراکسیون امید تنها چنین گزاره‌ای را به اذهان بدنه اجتماعی تحول خواهان مخابره می‌کند: "همینکه بجای رسایی و کوچکزاده، ما در بهارستان نشسته‌ایم، خدا را شکر کنید" ؛ این یعنی تنزل و تقلیل مطالبات که زمانی کارویژه ی اقتدارگرایان بود اما مع الاسف حالا راهبرد تجویزی اتاق فکر فراکسیون امید شده است!  

فراکسیون امیدی‌ها برای اینکه خود را از اتهام فشل بودن برهانند، پس از 9 ماه به این نتیجه رسیدند که باید برای لغو و برهم خوردن سلسله‌وار میتینگ‌های سیاسی-اجتماعی تدبیری بیندیشند؛ که ایکاش بر همان مدار سکوت و تحفظ می چرخیدند و چنین تدبیر نمی‌اندیشیدند! تدبیرشان حالا دستمایه کیهان و کیهانیان شده است! 

به گزارش دیده بان ایران؛ در اصل طرح دوفوریتی و شاذ فراکسیون امیدی ها چنین آمده است:«هر کسی با هر اقدامی اعم از طرح سؤال یا غیر آن در مراسم سخنرانی، اعم از مراسم رسمی یا مراسمی که عرفا بدون مجوز تشکیل می‌شود، موجب توقف یا جلب توجه به خود یا تشنج شود به حبس از شش ماه تا دو سال محکوم می‌شود».

نکته نخست آنکه ارائه این طرح آن هم به قید دوفوریت، در شرایطی که بهارستان نشینان بواسطه بحث و فحص پیرامون لایحه بودجه 96 و لایحه جامع انتخابات روزهای پرمشغله‌ای را در پیش دارند، بلاوجه و ناشی از رفع مسئولیت است؛ حضرات فراکسیون امید بهتر بود در ایام منتهی به 16 آذر که بازار لغو و تشنج در سخنرانی ها داغ بود، در این رابطه چاره می کردند!

نکته دوم آنکه، شاه بیت اصلاح طلبی این جمله ژان ژاک روسو فرانسوی است: "من حاضرم بمیرم تا مخالف من نظرش را ایراد کند" ؛ آقایان فراکسیون امید آیا بهتر نبود در طرح دو فوریتی‌تان دایره شمول تشنج آفرینان در مراسم را اندکی منقبض می کردید؟ شما حضرات مدعی اصلاح طلبی بر چه اساسی طرح کننده یک سوال را برهم زننده مراسم تلقی کرده‌اید و بر همین مبنا به قوه قهریه مجوز برخورد با او را داده اید؟ آیا این طرح کننده سوال فردی غیر از یک دانشجو ولو بسیجی خواهد بود؟ آقایان با این طرحتان نه تنها بر اصول اصلاح طلبی که پرسشگری در ذات آن است، خط بطلان کشیده اید بلکه بانی طرحی شدید که دودش به چشم سمپات های خودتان خواهد رفت.  

گزارش از یغما فشخامی