اگر نئاندرتالها و دنیسوانها منقرض نمیشدند امروز چه شکلی بودند؟
در طول ۴۰ هزار سال گذشته، هومو ساپینس (انسان خردمند) تنها گونه انسانی بوده که روی زمین زندگی کرده است. نیاکان باستانی ما هزاران سال پیش منقرض شدند و از آنها تنها فسیل، چند ابزار پراکنده و ردپایی در ژنهای ما باقی مانده است. اما اگر مسیر تاریخ طور دیگری پیش میرفت چه اتفاقی میافتاد؟

به گزارش سایت دیدهبان ایران،در طول ۴۰ هزار سال گذشته، هومو ساپینس (انسان خردمند) تنها گونه انسانی بوده که روی زمین زندگی کرده است. نیاکان باستانی ما هزاران سال پیش منقرض شدند و از آنها تنها فسیل، چند ابزار پراکنده و ردپایی در ژنهای ما باقی مانده است. اما اگر مسیر تاریخ طور دیگری پیش میرفت چه اتفاقی میافتاد؟
وبسایت MailOnline از چندین متخصص خواسته تا تصور کنند اگر نئاندرتالها و دنیسوانها منقرض نشده بودند، جهان امروز چه شکلی میشد؟ پاسخ کارشناسان شگفتانگیز است: آنها معتقدند این خویشاوندان دور ما از نظر ظاهری تفاوت چندانی با انسانهای امروزی نداشتند. با این حال، ممکن بود در جامعههای پیشرفته و اجتماعی امروز، بهسختی هماهنگ و سازگار شوند.
دکتر آوریل نوئل، باستانشناس متخصص دوران پارینهسنگی از دانشگاه ویکتوریا، در گفتوگو با MailOnline میگوید: «ایدهای که نئاندرتالها را موجوداتی قوزکرده، کندذهن و غریزهمحور میداند، دیگر پذیرفتنی نیست… اما در عین حال، تصور اینکه بتوانی برای یک نئاندرتال کلاه بگذاری و بدون تردید کنار او در مترو بنشینی هم دیگر قابل دفاع نیست!»
آنها چه شکلی میشدند؟
با این حال، کارشناسان میگویند نئاندرتالها همچنان بهوضوح بهعنوان انسان قابل شناسایی بودند. پروفسور جان هاکس، انسانشناس دانشگاه ویسکانسین-مدیسون، به MailOnline میگوید: «ما هیچ ویژگی فیزیولوژیکی منحصربهفردی نمیشناسیم که نئاندرتالها را کاملاً متمایز کند؛ تقریباً تمام ویژگیهای فیزیکی آنها در محدودهای قرار میگیرد که امروزه در بین انسانها هم دیده میشود.» بهعبارت دیگر، آنها شباهتی به موجودات زمخت و غارنشین نداشتند، بلکه بیشتر شبیه به انسانهای مدرن با کمی تفاوت و تمایز بودند.
در مقابل، دنیسوانها هنوز هم تا حد زیادی برای دانشمندان در حد یک راز بزرگ باقی ماندهاند. تنها در همین ماه گذشته، نخستین جمجمهی دنیسوانها کشف شد و تا پیش از آن، اطلاعات ما محدود به تکهاستخوانهای بسیار کوچک بود. بر اساس این جمجمهی تازهکشفشده، دانشمندان معتقدند دنیسوانها صورتی پهن با گونههایی تخت و برجسته، دهانی فراخ و بینی بزرگی داشتند. شواهد استخوانی همچنین نشان میدهد که دنیسوانها افرادی بسیار درشتهیکل، عضلانی و قویتر از انسانهای ظریف امروزی بودند.
خیلی هم متفاوت نبودند
با اینکه نئاندرتالها، دنیسوانها و انسانهای امروزی (هومو ساپینس) گونههای جداگانهای محسوب میشوند، اما کارشناسان معتقدند که این تفاوتها احتمالاً برای مدت طولانی پایدار نمیماند. این سه گروه انسانی در دورههایی که در یک زمان زندگی میکردند، بهطور گسترده با یکدیگر آمیزش ژنتیکی داشتهاند و بسیاری از انسانهای امروزی بخشی از DNA نئاندرتال یا دنیسوان را در ژنوم خود دارند. اگر آن گونهها منقرض نمیشدند، احتمالاً فرایند درهمآمیختگی ژنتیکی همچنان ادامه مییافت و ترکیب ژنهای آنها با انسان امروزی حتی گستردهتر میشد.
دکتر هوگو زبرگ، پژوهشگر مؤسسه کارولینسکا در سوئد و متخصص در انتقال ژنهای نئاندرتال و دنیسوان به انسان مدرن، در گفتوگو با MailOnline میگوید: «بهنوعی میتوان گفت که آنها هیچوقت واقعاً منقرض نشدند—ما با هم یکی شدیم!» او توضیح میدهد که مقدار نسبتاً کم DNA نئاندرتال و دنیسوان در ژنوم انسان امروزی احتمالاً به این دلیل است که هومو ساپینسها جمعیت بسیار بیشتری داشتهاند. با این حال، اگر تماسها و همزیستی میان آنها بیشتر میبود، امروز احتمالاً میزان بیشتری از DNA این انسانهای باستانی در بشر امروزی باقی میماند. در حال حاضر، دانشمندان همچنان در حال کشف این هستند که ژنهای باستانی دقیقاً چگونه بر ویژگیهای ما تأثیر گذاشتهاند و هنوز نمیتوان با قطعیت گفت که این درهمآمیختگی چه نتایج بلندمدتی داشته است