زهیدا کاظمی ،مردم دوست و عاشق خدمت به خلق

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ بانو زهیدا کاظمی(1327-1400)  در خانواده ای متدین و فرهنگ دوست متولد شد.پدرش سرهنگ صادق کاظمی و مادرش احترام السادات نواب صفوی از متدینین و معتمدین محله نارمک تهران بودند. مادر در خانواده ای با 5 فرزند سوگیری فرهنگی و هنری داشت و در دانشگاه تهران در رشته روان شناسی لیسانس گرفت و تحصیلات تکمیلی ارشد در رشته مطالعات زنان و دکتری در رشته جامعه شناسی در واپسین روزهای حیات خود مشتغل به نگارش رساله بود. نستوه و پر کار و عاشق خدمت به خلق بود.

50 سال سابقه فعالیت و خدمت در اموزش و پرورش و مدیریت دبیرستان های تهران خصوصا منطقه 4 نظیر  مدرسه نرگس و شهید صادقی و مریم داشت و بعنوان مدیر نمونه کشوری شناخته می شد.

از پیش از انقلاب به قرآن پژوهی و تتبع علمی و دینی روی آورد و در همین مسیر با جریان های اسلامی و انقلابی همسویی داشت و همراه با خواهرش دکتر زهرا رهنورد، وارد حلقه دکتر علی شریعتی شد و به کنش اجتماعی عدالت خواهانه پیوست.در خلال همین جریان های  دانشجویی مقید به مسئولیت اجتماعی  با مهندس عبدالحمید نقره کار(متولد 1322) از مبارزین اسلامی و عضو موسس انجمن اسلامی دانشگاه ملی وقت آشنا شد و ازدواج کردند. کنش گری اجتماعی وی با همسرش تا همین اواخر در فعالیت های پژوهشی ادامه یافت و بعنوان یک دوستدار انقلاب اسلامی و دلباخته خدمت به مردم شناخته می شد.  طرفدار محرومان و در تکاپوی عدالت اجتماعی و رفع نابرابری و فقر زدایی بود.

همسر وی از اساتید مبرز معماری و شهرسازی اسلامی و ایرانی و دو فرزندش ، سلمان نقره کار(متولد 1353)  استاد معماری دانشکاه شهید رجایی تهران و محمد صالح نقره کار(متولد 1360) حقوقدان و وکیل دادگستری است.

وی به نویسندگی علاقه وافر داشت. به سرودن شعر و سرود های ملی و مذهبی مشتغل بود .طنز پرداز و گرافیست و مولف اثاری چون کتاب سی سال سی تجربه و چندین مقاله علمی و ترویجی و پژوشی و ده ها یادداشت با اسم های مختلف مستعار نظیر زهیدا کاف و ...  بود.

از سجایای اخلاقی خاص و زبانزد او مهروزی و رواداری و غمخوار دیگران بودن است.فداکاری وگذشت و کمک به همنوع و خدمت کردن بدون چشمداشت  و محبت بی دریغ به خلق مشی او بود.

همکاران و شاگردانش او را به حُسن اخلاق و درایت در امور و امانت و صدق و غیبت پرهیزی می شناختند.دنیا خواهی و تکاثر و تشریفات را مذموم می دانست و از تظاهر و دروغ ادبار شدید داشت.

22 تیر 1400 در آی سی یو بیمارستان سینا بدلیل ابتلا به ویروس کرونا چشم از جهان فرو بست در حالی که 73 سال داشت و فرزندان و همسرش در فراق او می سوختند. با وداع جمع کثیری از دوستدارانش در آرامستان ابن باویه  شهرری، چهره در نقاب خاک کشید

نیم قرن خدمت صادقانه در نظام اموزش و پرورش کشور و حسن شهرت و اعراض از دنیا و پارسایی و مرگ اگاهی او ذخیره ای است که انشاله در در گاه حق ماجور و محفوظ خواهد بود.