آتش‌بازی با بیت‌المال در جهنم فومن
امیرحسین مصلی روزنامه‌نگار در یادداشتی نوشت: در گرمای خرداد، هنگامی که مردم ایران با خاموشی‌های مکرر برق، اعتراض رانندگان به سهمیه‌بندی گازوئیل و هشدار مسئولان درباره فروپاشی شبکه برق مواجه هستند، پروژه عظیم «ساعت به وقت بهشت» در فومن با ۱۵۰ مشعل آتشین روزانه معادل مصرف زمستانی ۴۸۰ خانوار گاز می‌سوزاند. این تناقض دردناک در دولتِ پزشکیان—که وعده «پاسداری از بیت‌المال بر اساس نهج‌البلاغه» را داد—پرسشی بنیادین را برجای می‌گذارد: چرا هزینه‌های کلان صرف شبیه‌سازی «جهنم» می‌شود، حال آن‌که بیمارستان‌ها با قطع برق دست‌به‌گریبانند؟
به گزارش سایت دیده بان ایران؛ امیرحسین مصلی روزنامه‌نگار در یادداشتی نوشت: در گرمای خرداد، هنگامی که مردم ایران با خاموشی‌های مکرر برق، اعتراض رانندگان به سهمیه‌بندی گازوئیل و هشدار مسئولان درباره فروپاشی شبکه برق مواجه هستند، پروژه عظیم «ساعت به وقت بهشت» در فومن با ۱۵۰ مشعل آتشین روزانه معادل مصرف زمستانی ۴۸۰ خانوار گاز می‌سوزاند. این تناقض دردناک در دولتِ پزشکیان—که وعده «پاسداری از بیت‌المال بر اساس نهج‌البلاغه» را داد—پرسشی بنیادین را برجای می‌گذارد: چرا هزینه‌های کلان صرف شبیه‌سازی «جهنم» می‌شود، حال آن‌که بیمارستان‌ها با قطع برق دست‌به‌گریبانند؟
از سوی دیگر مجاورت این نمایش با جنگل‌های هیرکانی (میراث جهانی یونسکو) و تخریب پوشش گیاهی برای گودبرداری‌های عظیم، زخم دیگری بر پیکره محیط زیست ایران است. سازمان محیط زیست نه مجوزی صادر کرده و نه پاسخی درباره آسیب به حیوانات بومی و آلودگی صوتی ارائه داده است. گویی «معاد» در سایه «معادلات سیاسی» به حاشیه رانده شده است.
ادعای نزدیک کردن مردم به دین از سوی متولیان این نمایش با واقعیت فضای مجازی در تضاد است؛ کاربران آن را «ترس‌افکنی سازمان‌یافته» می‌خوانند و روانشناسان هشدار می‌دهند نمایش عذاب اخروی برای کودکان، اضطراب و دین گریزی به بار می‌آورد. در کشوری که رتبه شادمانی‌اش زیر صد است، چرا به جای سرمایه‌گذاری بر سلامت روان، «جهنم» می‌سازیم؟
ورود سپاه به عرصه فرهنگ نیز پرسش‌برانگیز است: آیا حفاظت از تمامیت ارضی با ساخت دکورِ معاد سازگار است؟ این اقدام هم نهادهای فرهنگی و هنری بخصوص در بخش خصوصی و دولتی را حاشیه‌نشین می‌کند و هم نقش‌های موازی را عادی‌می‌سازد، آن‌هم در شرایطی که ده‌ها نهاد مذهبی و فرهنگی با بودجه‌های کلان و غیر شفاف وجود دارند.
ادعای استقبال «هزاران نفر» از این جهنم شبیه سازی شده در شهر فومن با جمعیت ۱۰۰ هزارنفری، در صورت واقعیت، بیش‌از هرچیز فقر امکانات فرهنگی و نبود تفریحات سالم را فریاد می‌زند. آیا مردم شهر، که سال‌ها شاهد بلاتکلیفی پروژه‌های نیمه‌کاره‌ای چون پل فومن بوده‌اند، حق ندارند به جای «پل صراط» موقت، نیازهای دنیوی‌شان را مطالبه کنند؟
همسایگان ایران پاسخ این پرسش را داده‌اند: ترکیه با ساخت موزه‌های تعاملی تاریخ را زنده نگه می‌دارد، امارات با شهرهای هوشمند به استقبال آینده می‌رود و قطر با موزه‌های جهانی برند فرهنگی می‌سازد؛ اما ایران، درگیر پروژه‌های بی‌بازده، تنها ۴.۲٪ از اقتصادش را به صنعت دیجیتال اختصاص داده است.
سه پرسش بی‌پاسخ همچنان وجود دارد:
۱. هزینه این نمایش از کدام منبع بیت‌المال تأمین شد؟
۲. چرا پزشکیان در برابر این اسراف سکوت کرده؟
۳. آیا سپاه ارزیابی روان‌شناختی و زیست‌محیطی این پروژه را پیش از اجرا انجام داد؟
امام علی(ع) در نهج‌البلاغه هشدار داد: «همانا شما را بر بیت‌المال حقّی است که باید آن را ادا کنید.» ساخت «جهنم فومن» نه‌تنها ادای این حق نبود، که آتش‌زنی به عدالت، محیط زیست و روان جامعه بود. تا زمانی که تخیلات سلیقه‌ای جایگزین عقلانیت توسعه‌محور شود، جهنم واقعیِ فقر و عقب‌ماندگی در انتظارمان خواهد بود.
در واقع نمایشی که قرار بود «بهشت» را نزدیک کند، «فاجعۀ مدیریتی» را عریان کرد.
