دانشمندان سرانجام فهمیدند «تیا» از کجا آمده بود
پژوهشی تازه با بررسی ایزوتوپ‌های سنگین در سنگ‌های زمین و ماه، یکی از بزرگ‌ترین معماهای کیهان‌شناسی را حل کرده است: سیاره‌ی تیا ـ جرمی که ۴.۵ میلیارد سال پیش به زمین برخورد کرد و ماه را ساخت ـ از بخش درونی منظومه شمسی آمده بود.
در این پژوهش، دانشمندان با دقتی بی‌سابقه ایزوتوپ‌های آهن، مولیبدن و زیرکونیوم را در ۱۵ نمونه سنگ زمینی و ۶ نمونه سنگ ماه (آورده‌شده از مأموریت‌های آپولو) تحلیل کردند. مقایسه این داده‌ها با ۲۰ شهاب‌سنگ از بخش‌های مختلف منظومه شمسی نشان می‌دهد که میزان عناصر سنگین باقی‌مانده در گوشته زمین، تنها زمانی قابل‌توجیه است که تیا از ناحیه درونی منظومه شمسی آمده باشد؛ جایی که اجرام معمولاً غنی از عناصر سنگین هستند.
تورستن کلاینه، مدیر مؤسسه پژوهش‌های منظومه شمسی ماکس‌پلانک، می‌گوید: «آهنی که امروز در گوشته زمین می‌بینیم، باید از تیا آمده باشد. این سرنخ، ترکیب و محل تولد این سیاره را آشکار می‌کند.»
براساس یافته‌ها، تیا سیاره‌ای سنگی با هسته‌ای فلزی و جرمی حدود پنج تا ده درصد جرم زمین بوده است. این کشف علاوه بر روشن کردن منشأ ماه، درک ما از چگونگی شکل‌گیری زمین اولیه و فراهم‌شدن شرایط پیدایش حیات را عمیق‌تر می‌کند.
سارا راسل، دانشمند سیاره‌ای در موزه تاریخ طبیعی لندن، با تحسین این مطالعه می‌گوید: «دقت استثنایی در اندازه‌گیری‌ها و مدل‌سازی هوشمندانه، ما را یک گام دیگر به شناخت منشأ خودمان نزدیک‌تر کرد.»
پژوهشگران امیدوارند با شبیه‌سازی‌های کامپیوتری و تجزیه ایزوتوپ‌های بیشتر در نمونه‌های ماه، منشأ دقیق‌تر این برخورد سهمگین بازسازی شود. نتایج این تحقیق در نشریه Science منتشر شده است.
