فریاد بی‌صدای مردم برای نان، دارو و خانه با پوشه زرد/ دهک‌های بالا نامه نمی‌خواهند/ هر روز برای مسئولان نامه می‌نویسم، اما خودم مستاجرم
خودش می‌گوید ۲۰ سال است که عریضه‌نویس است و روزی ۵-۶ نامه برای آیت‌الله خامنه‌ای و رئیس‌جمهور می‌نویسد. کنار ورودی نهاد ریاست جمهوری در خیابان پاستور سابق و ابراهیم رئیسی کنونی می‌ایستد و احساس می‌کند که ۵۰ درصد نامه‌هایی که می‌نویسد منجر به حل مشکلات مردم می‌شود. مردی که خودش هم مستاجر است و نمی‌تواند اقساط مسکن ملی را پرداخت کند و بارها برای رفع مشکل خودش هم نامه نوشته است، می‌گوید دهک‌های بالا اینجا نمی‌آیند و این فقط دهک‌های پایین هستند که از او می‌خواهند برای حل مشکلاتشان عریضه بنویسد.
دیده‌بان ایران؛ پریسا هاشمی: پوشه زردرنگش بیشتر از خودش معروف است. کنار ورودی نهاد ریاست جمهوری در خیابان پاستور سابق و ابراهیم رئیسی کنونی ایستاده است. یک خودکار، پوشه زردرنگ و چند کاغذ لای پوشه همراهش است. می‌گوید این‌ها ابزار کارم است. نامش محمد و ۶۰ساله است و نامه برای رئیس‌جمهور و آیت‌الله خامنه‌ای می‌نویسد. اما زمان جنگ که کسی آن طرف نمی‌رفت، کسب‌وکارش کساد شده بود و نمی‌آمد. اما بعد از آتش‌بس موقت دوباره آمد کنار خیابان ۱۲ فروردین جنوبی ایستاد تا با نوشته‌هایش شاید گره‌ای از زندگی کسی باز کند.
هر کسی که از کنار محمد رد می‌شود این زمزمه را می‌شنود: «نامه… نامه…» همین کلمه توجهم را جلب کرد و به سویش رفتم و با روی خوش از کار و زندگی‌اش گفت. گفت‌وگو با محمد، عریضه‌نویس خیابان پاستور را در زیر می‌خوانید:
• نامه را به ریاست جمهوری می‌بری؟
نه. برای مردمی که اینجا می‌آیند نامه می‌نویسم. عریضه‌نویس هستم.
• چند سال است که اینجا نامه می‌نویسی؟
۲۰ سال است که اینجا هستم.
• روزی چند نامه می‌نویسی؟
حدود ۵-۶ نامه در روز می‌نویسم.
• برای هر عریضه چقدر دستمزد می‌گیری؟
از هر کسی ۵۰ هزار تومان می‌گیرم.
• مردم بیشتر درباره چه چیزی به رئیس‌جمهور نامه می‌نویسند؟
بیشتر مشکلاتشان درباره مستاجری است و برای ودیعه مسکن به اینجا (نهاد ریاست جمهوری) می‌آیند. درباره مریضی و نداشتن پول دارو هم زیاد عریضه نوشته‌ام. یک موضوع دیگر بی‌عدالتی درباره ایثارگران است که یکسری از آن‌ها حقوق می‌گیرند و بعضی از آن‌ها حقوقی نمی‌گیرند.
• چقدر از نامه‌هایی که نوشتی، به نتیجه رسیده است؟
۵۰ درصد مشکل‌شان حل می‌شود و از من تشکر می‌کنند و ۵۰ درصد نه.
• بعد از این که مشکل‌شان حل می‌شود، از شما تشکر می‌کنند؟
بعضی‌هایشان می‌آیند و می‌گویند دستت برایمان خوب بود. اما چون نامه‌ها را فوری جواب نمی‌دهند، بعضی‌هایشان می‌روند و دیگر نمی‌آیند. یعنی نیازی هم نیست که بیایند. یا مشکل‌شان حل می‌شود و نیازی ندارد که دوباره بیایند یا حل نمی‌شود و می‌روند دنبال زندگی‌شان.
• بیشتر چه کسانی به ریاست جمهوری یا دفتر آیت‌الله خامنه‌ای مراجعه می‌کنند؟
دهک‌های بالا که نمی‌آیند. دهک‌های پایین اینجا می‌آیند.
• شده کسی بگوید پول ندارم و برایش نامه بنویسی؟
خیلی شده است. من روزی ۵-۶ نامه صلواتی می‌نویسم.
• در نامه چی می‌نویسی که به نتیجه برسد؟
مثلا برای مریضی می‌نویسم: «من تحت درمان هستم و پول ندارم. کسی هم نیست که کمکم کند. ناچار شدم به اینجا بیایم.» یا می‌نویسم: «من پول ودیعه مسکن ندارم و از شما کمک می‌خواهم.»
• نامه‌ای نوشتی که دلت بگیرد و گریه کنی؟
نامه‌ای بود که من تا چند روز گریه می‌کردم و هیچ وقت از یادم نمی‌رود.
• درباره چه بود؟
محرمانه است.
• بیشتر از کجای ایران برای دریافت کمک به نهاد ریاست جمهوری می‌آیند؟
از کل شهرستان‌ها و روستاها می‌آیند. بیشتر آن‌ها با لباس‌های محلی می‌آیند.
• خانه داری یا مستاجری؟
مستاجرم. برای خودم هم نامه نوشتم. ثبت‌نام هم کردم و سمت پرند به من خانه دادند. اول گفتند که ۳۰۰ میلیون تومان برای خانه بدهم، اما الا می‌گویند ۷۰۰ میلیون تومان بده. من ۳۰۰ تومان را به‌زور جور کردم الان ۴۰۰ تومان را چطور بدهم؟
• اگر این پول را ندهید، خانه را از شما می‌گیرند؟
اعلام کردند که اگر بقیه پول را ندهم به فرد دیگری واگذار می‌شود و بعد از چند ماه که به فرد دیگری واگذار شد همان ۳۰۰ میلیون تومان را به من پس می‌دهند.
• آرزویت چیست؟
آرزو؟ آرزویم این است که عدالتی در مملکت باشد و هیچ کس مشکلی داشته باشد و مستاجرها حداقل خانه داشته باشند تا سرپناهی بالای سرشان باشد.
• اگر این عدالت برقرار شود که کار شما کساد می‌شود.
مهم نیست. مهم این است که مردم راحت باشند. اگر همه راحت باشیم دیگر نیازی نیست که نامه بنویسم.
• تا چه زمانی می‌خواهی برای مراجعه‌کنندگان نامه بنویسی؟
من خودم مشکل دارم که اینجا می‌آیم و نامه می‌نویسم. اگر مشکل نداشتم که صد سال نمی‌آمدم اینجا. من هر روز در سرما و گرما اینجا می‌آیم تا مشکلم حل شود.
منبع: دیده‌بان ایران
