داروهایی مانند اُزِمپیک «سر و صدای غذایی» در مغز ما را آرام می‌کنند
افکار وسواسی و مزاحم درباره‌ی خوردن – که به آن «سر و صدای غذایی» گفته می‌شود – می‌تواند با داروهای سِماگلودیت مانند اُزِمپیک کاهش یابد، پژوهش جدیدی نشان داده است و این یافته، اثربخشی این درمان‌ها برای کاهش وزن را بیش از پیش تأیید می‌کند.
به گزارش سایت دیده بان ایران به نقل از sciencealert؛ این داروها که به «آگونیست‌های گیرنده» شناخته می‌شوند، باعث تحریک سلول‌ها برای تقلید از هورمون طبیعی بدن به نام پپتید شبه‌گلوکاگون-۱ (GLP-1) شده و اشتها را کاهش و هضم غذا را کند می‌کنند. پیش از این می‌دانستیم که پیام‌رسانی مغز، همراه با روده و سایر اندام‌ها، در این فرآیند نقش دارند.
در نشست سالانه انجمن اروپایی مطالعات دیابت در وین، اتریش، پژوهشگران شرکت نوو نوردیسک، توسعه‌دهنده سِماگلودیت، و شرکت تحقیقات بازار Market Track یافته‌هایی را درباره‌ی تأثیرات مغزی سِماگلودیت و چگونگی تأثیر آن بر «سر و صدای غذایی» ارائه کردند.
آن‌ها ۵۵۰ نفر در آمریکا را که سِماگلودیت را برای کاهش وزن مصرف می‌کردند، مورد بررسی قرار دادند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان ۵۳ سال بود و بیشتر آن‌ها زن بودند. اکثریت (۸۱ درصد) حداقل چهار ماه از این دارو استفاده کرده بودند.
نتایج قابل توجه بود: در حالی که ۶۲ درصد گزارش داده بودند قبل از درمان دائمًا به غذا فکر می‌کردند، تنها ۱۶ درصد گفتند که در حال حاضر چنین افکاری دارند. تعداد افرادی که زمان زیادی را به فکر کردن درباره‌ی غذا اختصاص می‌دادند نیز کاهش یافت، از ۶۳ درصد به ۱۵ درصد.
سِماگلودیت با نام‌های تجاری مانند اُزِمپیک به فروش می‌رسد.
با وجود تفاوت در پرسش‌ها و نحوه‌ی بیان، کاهش افکار غذایی در همه‌ی موارد پایدار بود: از ۵۳ درصد به ۱۵ درصد برای کسانی که افکار غذایی غیرقابل کنترل داشتند، از ۶۰ درصد به ۲۰ درصد برای کسانی که افکار غذایی اثرات منفی داشت، و از ۴۷ درصد به ۱۵ درصد برای کسانی که این افکار آن‌ها را از فعالیت‌های روزمره باز می‌داشت.
این ارقام بسیار چشمگیر هستند و شرکت‌کنندگان همچنین گزارش دادند که سلامت روان، اعتماد به نفس و ایجاد عادات سالم‌تر در آن‌ها بهبود یافته است.
«سر و صدای غذایی» می‌تواند مانعی واقعی برای کاهش وزن باشد، حتی برای افرادی که دارو مصرف می‌کنند؛ این افکار می‌توانند پایبندی به برنامه‌های تغذیه سالم یا ورزش منظم را دشوار کرده و سلامت کلی فرد را تحت تأثیر قرار دهند.
با این حال، برای بررسی کامل این نتایج نیاز به داده‌های بیشتری است: این یافته‌ها نشان‌دهنده‌ی رابطه‌ی علت و معلولی مستقیم نیستند، بر اساس گزارش‌های گذشته‌نگر خود شرکت‌کنندگان هستند نه آزمایش‌های علمی، و هنوز در مجله‌ای با داوری همتا منتشر نشده‌اند.
این یافته‌ها با مطالعه‌ی اخیر دیگری که توسط پژوهشگران اتریش و آلمان انجام شد، مرتبط است. آن‌ها ۴۱۱ بزرگسال را که سِماگلودیت و داروهای مشابه برای کاهش وزن مصرف می‌کردند، بررسی کردند.
در آن مطالعه نیز کشفیات جالبی درباره‌ی پیام‌رسانی مغزی به دست آمد، همراه با کاهش وزنی که معمولاً با این داروها رخ می‌دهد. بیش از ۶۰ درصد شرکت‌کنندگان کاهش تمایل به غذا را گزارش کردند و بیش از نیمی از آن‌ها کاهش اشتها داشتند.
علاوه بر این، حدود یک‌پنجم شرکت‌کنندگان گفتند که طعم غذاهای شیرین و شور برایشان شدیدتر شده است. کسانی که گزارش کردند غذاهای شیرین شیرین‌تر به نظر می‌رسند، ۸۵ درصد بیشتر احتمال داشت کاهش تمایل به غذا را گزارش کنند.
«این داروها نه تنها در روده و مناطق مغزی که گرسنگی را کنترل می‌کنند عمل می‌کنند، بلکه بر سلول‌های چشایی و مناطق مغزی که طعم و پاداش را پردازش می‌کنند نیز اثر دارند»، دکتر اتمار موزر، متخصص غدد دانشگاه بایروت در آلمان که این پژوهش را هدایت کرده، توضیح می‌دهد.
«این بدان معناست که آن‌ها می‌توانند به‌طور ظریف نحوه‌ی درک طعم‌های قوی مانند شیرینی یا شوری را تغییر دهند. این، به نوبه‌ی خود، می‌تواند بر اشتها تأثیر بگذارد.»
اولین مطالعه در نشست سالانه انجمن اروپایی مطالعات دیابت در وین، اتریش ارائه شده است؛ مطالعه‌ی دوم در مجله‌ی Diabetes, Obesity and Metabolism منتشر شده است.
