آیت‌الله رئیسی؛ مظلوم محور یا فقیر پرور؟
آیت‌الله رئیسی هنوز هیچ جزئیاتی از برنامه‌هایش برای ریاست بر دولت ارائه نکرده و تا امروز به کلی‌گویی بسنده کرده است. به نظر می‌رسد این چهره سرشناس قضایی، قصد ندارد تا قبل از تایید صلاحیت و انتشار فهرست کاندیداهای نهایی، از برنامه‌هایش پرده بردارد. با این وجود او اولین کاندیدای اصولگرایان برای این انتخابات بوده و قطعا تا پایان رای‌گیری نیز عنوان جدی‌ترین نامزد اصولگرایان را برای خودش حفظ خواهد کرد. مردم برای قضاوت این شخصیت، در انتظار شنیدن صحبت‌های جدی‌تر او هستند و تا زمانی که برنامه‌های مدونی از سوی رئیسی اعلام نشود، تعدد تصاویر در کنار اقشار رنج‌کشیده برای جلب اعتماد عمومی کافی نخواهد بود.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران، تماشاگران امروز در تیتر نخست امروز خود با عنوان «لبخند بزنید لطفا» به موضوع نامه حجت الاسلام ابراهیم رئیسی به صداوسیما برای منع پوشش خبری برنامه‌های رئیس جمهور علی رغم پخش مکرر تصاویر خودش در رسانه ملی پرداخته است.
یک/ توجه ویژه آیت‌الله رئیسی به قشر فرودست جامعه و حضور دائمی او در مناطق نسبتا محروم، قابل ستایش به نظر می‌رسد اما افزایش چشمگیر سرعت انتشار تصاویر مربوط به دیدار این کاندیدا با فقرا در آستانه انتخابات #ریاست‌جمهوری، اساسا این تردید را برای بسیاری از مردم به وجود می‌آورد که ممکن است قشر محروم جامعه خواسته یا ناخواسته به ابزاری برای تبلیغ سیاسی تبدیل شوند. توزیع آرد مجانی و یا تامین بخشی از مایحتاج زندگی گروهی از مردم نیازمند، بودجه کلانی می‌‍طلبد و نزدیکان رئیسی هنوز توضیح نداده‌اند که این بودجه اساسا از کجا تامین می‌شود. اگر هزینه لازم برای این کار از حساب‌های شخصی آیت‌الله تامین می‌شود، بد نیست توضیح کوتاهی درباره این حساب‌ها به مردم داده شود و اگر این مبالغ از صحن آستان قدس به دست فقرا می‌رسد، طبیعتا همه مردم در آن سهیم هستند و ابراهیم رئیسی تنها مجری پرداخت نذورات بخشی از جامعه به بخشی دیگر است. اسفندماه سال 95، آیت‌الله رئیسی تاکید کرده بود که هیچ پست و مقامی را بالاتر و باارزش‌تر از تولیت آستان قدس رضوی نمی‌داند. بدون تردید با این نوع نگاه انتظار نمی‌رود شانس آستان رضوی تا مرحله تبدیل‌شدن به یک دستگاه تبلیغاتی تنزل کند. همانطور که اخلاق حکم می‌کند روحانی و قالیباف از مجموعه‌های تحت هدایت‌شان بهره‌برداری سیاسی نکنند، این انتظار برای رئیسی نیز وجود دارد و یقینا خود او نیز به دنبال چنین چیزی نیست اما تردیدهای گروهی از مردم در این ارتباط نیز بر مدار منطق استوار است و اساسا در آستانه انتخابات، تردیدهای از این دست برای همه جریان‌ها و چهره‌ها به وجود می‌آیند.
دو/آیت‌الله رئیسی هنوز هیچ جزئیاتی از برنامه‌هایش برای ریاست بر دولت ارائه نکرده و تا امروز به کلی‌گویی بسنده کرده است. به نظر می‌رسد این چهره سرشناس قضایی، قصد ندارد تا قبل از تایید صلاحیت و انتشار فهرست کاندیداهای نهایی، از برنامه‌هایش پرده بردارد. با این وجود او اولین کاندیدای اصولگرایان برای این انتخابات بوده و قطعا تا پایان رای‌گیری نیز عنوان جدی‌ترین نامزد اصولگرایان را برای خودش حفظ خواهد کرد. مردم برای قضاوت این شخصیت، در انتظار شنیدن صحبت‌های جدی‌تر او هستند و تا زمانی که برنامه‌های مدونی از سوی رئیسی اعلام نشود، تعدد تصاویر در کنار اقشار رنج‌کشیده برای جلب اعتماد عمومی کافی نخواهد بود. حقیقت آن است که اگر رئیسی به عنوان رییس‌جمهور بعدی انتخاب شود و در طول 8 سال هر روز از اقشار فرودست سرکشی کند و به آن‌ها هدیه بدهد، باز هم نخواهد توانست ریشه فقر را در کشور بخشکاند. اقتصاد در یک کشور 80 میلیونی، به فرمول‌های پیچیده و توانمندی مدیریتی خاصی نیاز دارد و لبخندگرفتن از نیازمندان روبروی لنزها، نمی‌تواند هیچ نموداری را تغییر بدهد. آن‌چه تا امروز در جریان بازدیدهای کاندیدای اول جمنا دیده‌ایم، تلاش برای سیر کردن دوربین‌های گرسنه بوده است!
سه/ طرح‌هایی مثل هدفمندسازی یارانه‌ها در کشور شرایطی چنان بغرنج به وجود آوردند که حالا دیگر کمتر کسی می‌تواند به وعده تقدیم مستقیم پول از سوی دولت به مردم اعتماد کند و آن را چاشنی انفجار قیمت‌ها در بازار نداند. بیشتر مردم ایران در انتخابات، به دنبال سیستمی هستند که نرخ ارز را در محدوده ثابتی حفظ کند و جلوی منزوی‌تر‌شدن ایران در جهان را بگیرد. پیروزی سالم در انتخابات بر پایه چنین سیستمی شکل می‌گیرد و عکس‌های دسته‌جمعی با همراهی ده‌ها خبرنگار در بازدید از مناطق محروم، بیشتر از آن‌که روایتی از مظلوم‌محوری باشد، تبلیغ فقیرپروری است. واضح است که مردم انتظار دارند دولتی روی کار باشد که رابطه مستقیمی بین دست‌ها و جیب هر شهروند برقرار کند، نه دولتی که جامعه را به دراز کردن دست‌ها عادت می‌دهد. مردم نه صدقه می‌خواهند، نه لطف همایونی، نه عکس و نه لبخند اجباری. مردم برنامه می‌خواهند و توضیح. تلاش و احترام. آن‌ها سزاوار برخوردهای هوشمندانه‌تری هستند. نه احساسات‌گرایی و نگاه پادشاه‌منشانه از بالا.
