اختلال هرزه خواری چیست؟ نوزادی که کتاب و تخت خواب را می‌جود!
بسیاری از والدین آرزو می‌کنند کاش چشمانی در پشت سرشان داشتند تا وقتی فرزندان نوپایشان سراغ چیزهایی می‌روند که نباید دست بزنند یا بردارند، بتوانند مراقبشان باشند؛ اما برای جس هری، به نظر می‌رسد هیچ‌چیز از دسترس پسرش جونیور دور نمی‌ماند.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران، بسیاری از والدین آرزو می‌کنند کاش چشمانی در پشت سرشان داشتند تا وقتی فرزندان نوپایشان سراغ چیزهایی می‌روند که نباید دست بزنند یا بردارند، بتوانند مراقبشان باشند؛ اما برای جس هری، به نظر می‌رسد هیچ‌چیز از دسترس پسرش جونیور دور نمی‌ماند.
جس هری، مادر دو فرزند، نخستین‌بار زمانی متوجه شد پسرش به خوردن چیزهای غیرخوراکی علاقه دارد که دید در دوران نوزادی، چسب کتاب‌های لمسی‌اش را لیس می‌زند.
از آن زمان تاکنون، این کودک ۲۱ ماهه «مشت‌مشت» شن خورده، فرش‌های مهدکودک را جویده و به سراغ مبلمان خانه، از جمله تخت خودش، رفته است.
تا ماه سپتامبر تشخیص داده نشده بود که جونیور به اختلال پیکا (هرزه خواری) مبتلاست؛ وضعیتی که در آن فرد به‌طور مکرر میل به خوردن چیزهای غیرخوراکی و فاقد ارزش غذایی دارد.
جس، اهل بریمبو در شهرستان رکسهام، می‌گوید: «حتی اگر چیزی در دسترسش نباشد، دنبالش می‌گردد و بالاخره چیزی پیدا می‌کند.»
این مادر ۳۱ ساله ناچار شد جونیور را از مهدکودک بیرون بیاورد، چون او «مقدار وحشتناکی شن می‌خورد».
جس به غیرعادی بودن موقعیت‌هایی که جونیور گاهی در آنها قرار می‌گیرد اذعان دارد، اما می‌گوید این موضوع جنبه جدی هم دارد.
جس وقتی دید جونیور تخت چوبی‌اش را می‌جود، ناچار شد برای او تخت فلزی مخصوص کودکان خرید. این کار باعث شد جونیور شب‌ها از تخت بیرون بیاید و چارچوب در اتاقش را بجود.
این کار باعث شد که در خون او سرب مشاهده شود چون لایه‌های قدیمی رنگ چارچوب در حاوی سرب بودند.
اکنون تا زمانی که مشکل حل شود جونیور در تخت‌خواب سفری یا تخت نرده‌دار نگه داشته می‌شود. جس موضوع رنگ حاوی سرب را با صاحبخانه مطرح کرد اما مشکل او جدی گرفته نشد.
جونیور سراغ مواد گوناگونی می‌رود اما جس می‌گوید چوب و مقوا بیشترین مواد مورد علاقه او در حال حاضر است.
او و جک، برادر هفت‌ساله‌اش دوست دارند با ماشین‌های اسباب‌بازی بازی کنند اما جس ناچار شده است ماشین‌ها را در سطل پلاستیکی قرار دهد چون جونیور سبد نگهداری ماشین‌ها را جویده و خورده بود.
جس می‌گوید: «یک بار همراه با جونیور به فروشگاه رفتیم تا یک پرده کرکره بخریم و در فاصله اینکه همراه با او از فروشگاه بیرون بیایم جونیور جعبه مقوایی پرده کرکره را جوید».
«واقعاً فقط چند ثانیه طول کشید. می‌دانم چقدر باور‌نکردنی به نظر می‌رسد».
جس هرگز درباره اختلال پیکا یا هرزه‌خواری چیزی نشنیده بود اما مشاور بهداشتی آنها پیشنهاد آزمایش خون داد که کمبود آهن را نشان داد که یکی از دلایل این اختلال است که به نظر می‌رسد جونیور به آن مبتلا باشد.
ریشه شیرین‌بیان یکی از «جایگزین‌های بی‌خطری» است که خانواده برای ترغیب جونیور به خوردن چیزهای خوراکی از آن استفاده می‌کنند.
این روش تا حدی جواب می‌دهد، چون ریشه شیرین بیان «در اصل شبیه یک چوب است»، اما هنگام بازی مناسب نیست، چون ممکن است خطر خفگی داشته باشد.
یکی دیگر از روش‌ها استفاده از غلات صبحانه بود که دارای بافت خشک و شکننده مشابه بافت‌های محبوب جونیور بود.
جس می‌گوید: «نمی‌توانم او را تنها بگذارم. اگر در اتاق نشیمن او را در محوطه امنی که برای او دور از دیوار‌ها ایجاد کرده‌ایم تنها بگذارم باز هم ممکن است چیزی برای خوردن و جویدن پیدا کند یا به جستجوی آن برود».
«من مدام فکر می‌کنم حالا دیگر نوبت چه چیزی است که او بجود؟ همیشه به شوخی می‌گویم ما باید در یک کانتینر خالی فلزی زندگی کنیم».
پیکا یا هرزه‌خواری چیست؟
پیکا یا هرزه‌خواری در هر سنی مشاهده می‌شود اما بیشتر در کودکان و اغلب همراه با یک بیماری دیگر یا اختلال در رشد است.
درمان مشخصی برای پیکا وجود ندارد، اما راهکارهایی برای مدیریت آن شامل منحرف‌کردن توجه، کنترل اضطراب‌ها و جایگزین‌کردن اشیای غیرخوراکی با گزینه‌هایی مشابه اما بی‌خطر است.
تمام افراد مبتلا به این اختلال نیازی به مراجعه به بیمارستان پیدا نمی‌کنند اما اختلال پیکا می‌تواند مرگبار باشد.
جس می‌گوید جونیور در مورد غذا خوردن واقعاً سخت‌گیر است و همین موضوع پیدا کردن جانشین‌های خوراکی را برای او سخت‌تر می‌کند اما امیدوار است کمی که بزرگ‌تر شود بتواند با او در این مورد گفتگو و او را قانع کند.
جس امیدوار است مردم در مورد این اختلال آگاهی بیشتری پیدا کنند تا او ناچار نباشد مدام وضعیت خود را توضیح دهد و بتواند از حمایت بیشتری برخوردار شود و کمتر احساس تنهایی کند.
«مرا به پارک دعوت می‌کنند و من فکر می‌کنم مدام باید بهانه‌ای برای نرفتن پیدا کنم چون می‌دانم بهتر است در خانه بمانم چون همه چیز در پارک برای من با استرس بیشتری همراه می‌شود».
