انزوای اجتماعی با افزایش خطر بیماری قلبی و افت شناختی مرتبط است
؛ تنهایی فقط یک احساس گذرا نیست؛ بلکه ممکن است فراتر از حال و هوای روحی شما را تحت‌تأثیر قرار دهد. بر اساس یک مطالعه‌ی اخیر، شواهد نشان می‌دهد که میان تنهایی و ابتلا به بیماری‌های شدید – به‌ویژه در قلب و مغز – ارتباطی قوی و نگران‌کننده وجود دارد.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران، به نقل از انلی مای هلث؛ تنهایی فقط یک احساس گذرا نیست؛ بلکه ممکن است فراتر از حال و هوای روحی شما را تحت‌تأثیر قرار دهد. بر اساس یک مطالعه‌ی اخیر، شواهد نشان می‌دهد که میان تنهایی و ابتلا به بیماری‌های شدید – به‌ویژه در قلب و مغز – ارتباطی قوی و نگران‌کننده وجود دارد. به بیان دیگر، تنهایی تنها برای سلامت روان بد نیست، بلکه می‌تواند برای جسم هم خطرناک باشد و احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی (CVD) را افزایش دهد و روند زوال شناختی (مشکلات حافظه و تفکر) را تسریع کند.
ارتباط میان تنهایی و بیماری‌های قلبی-عروقی چیست؟
«وقتی احساس تنهایی یا انزوا داریم، بدن ما به‌طور طبیعی با یک پاسخ استرس واکنش نشان می‌دهد.»
۱. هورمون‌های استرس
استرس مزمن می‌تواند موجب افزایش سطح هورمون‌هایی مانند کورتیزول شود. بالا بودن کورتیزول در طولانی‌مدت به رگ‌های خونی آسیب می‌زند، فشار خون را بالا می‌برد و التهاب ایجاد می‌کند. همه‌ی این موارد، عوامل خطر مهم برای سکته و حمله‌ی قلبی هستند.
۲. التهاب
دکتر سریواستاوا توضیح داد: «التهاب مزمن واکنش بدن برای مقابله با چیزی است، اما وقتی بیش از حد طولانی شود، به بافت‌های سالم آسیب می‌زند.» این نوع التهاب، عامل مهمی در ایجاد تصلب شرایین (سفت شدن رگ‌ها) و همچنین بیماری‌هایی مثل آلزایمر است.
۳. عادت‌های ناسالم
افراد منزوی معمولاً کمتر از خود مراقبت می‌کنند. آن‌ها ممکن است غذای ناسالم‌تری بخورند، کمتر ورزش کنند، سیگار بکشند یا الکل بیشتری مصرف کنند. این رفتارها مستقیماً به بیماری قلبی و ضعف سلامت مغز منجر می‌شوند.
به گفته‌ی دکتر سریواستاوا:
«ارتباطات اجتماعی قوی مانند یک سپر عمل می‌کنند، به شما کمک می‌کنند استرس را بهتر مدیریت کنید و تصمیم‌های سالم‌تری بگیرید. بزرگسالانی که دچار انزوای اجتماعی هستند، به‌طور چشمگیری در معرض خطر بیشتر ابتلا و مرگ ناشی از بیماری قلبی قرار دارند. تنهایی می‌تواند به‌اندازه‌ی عواملی مثل سیگار کشیدن، فشار خون بالا یا چاقی به سیستم قلبی-عروقی آسیب برساند. این یک عامل خطر جدی است که باید به همان اندازه اهمیت داده شود.»
خطرات انزوای اجتماعی برای مغز
به گفته‌ی دکتر سریواستاوا:
«برای مغز، تنهایی می‌تواند سرعت افت شناختی را بیشتر کند. مغز ما نیازمند تحریک و تعامل است. وقتی از آن استفاده نکنیم، کمتر تمرین می‌بیند.»
مطالعات نشان داده‌اند که تنهایی با افزایش خطر ابتلا به زوال عقل (دمانس) و کاهش سریع‌تر تیزهوشی ذهنی مرتبط است. در مقابل، تعاملات اجتماعی مغز را فعال نگه می‌دارند و یک «ذخیره‌ی شناختی» ایجاد می‌کنند که آن را در برابر بیماری مقاوم‌تر می‌سازد.
۶ راهکار ساده برای حفظ ارتباط و امنیت
برای حفظ سلامت اجتماعی، نیازی به گروه بزرگی از دوستان ندارید؛ حتی چند ارتباط معنادار و قوی می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. در ادامه روش‌های ساده و کاربردی مورد تأیید متخصصان را می‌خوانید:
1. تماس‌های منظم کوچک را شروع کنید: متعهد شوید که هر هفته با یک دوست یا یکی از اعضای خانواده تماس بگیرید، حتی اگر فقط یک گفت‌وگوی ۱۵ دقیقه‌ای باشد. استمرار، کلید حفظ رابطه‌هاست.
2. داوطلبانه وقت بگذارید: با این کار هم به دیگران خدمت می‌کنید و هم با افرادی که دغدغه‌ای مشترک دارند، ارتباط برقرار می‌کنید. می‌توانید در کتابخانه‌ی محلی، پناهگاه حیوانات یا بانک غذا فرصت‌های داوطلبانه پیدا کنید.
3. به یک گروه یا باشگاه بپیوندید: علاقه‌مند باشید! به یک باشگاه کتاب‌خوانی، گروه کوهنوردی، کلاس یوگا یا نقاشی بپیوندید. فعالیت‌های مشترک ساده‌ترین راه برای آشنایی با افراد جدید است.
4. فناوری را هوشمندانه به کار ببرید: تماس تصویری (مثل Zoom یا FaceTime) می‌تواند احساس نزدیکی بیشتری ایجاد کند تا یک پیام متنی ساده. اگر نمی‌توانید حضوری کنار کسی باشید، دیدن چهره‌اش بهترین جایگزین است.
5. یک حیوان خانگی بگیرید: اگر شرایط مراقبت از حیوان را دارید، داشتن یک حیوان خانگی (به‌ویژه سگ) همدم خوبی است و شما را به بیرون از خانه می‌برد؛ همین باعث ارتباط‌های کوتاه و مثبت با همسایه‌ها و صاحبان سگ‌های دیگر می‌شود.
6. همسایه‌ی خوبی باشید: کارهای کوچک اهمیت دارند. به همسایه‌ها سلام کنید، به فرد ناتوانی در محله کمک کنید یا فقط لبخند بزنید و تماس چشمی برقرار کنید. ساختن یک جامعه درست از جلوی درِ خانه‌ی شما آغاز می‌شود.
نتیجه‌گیری
اولویت دادن به زندگی اجتماعی یک تجمل نیست، بلکه بخشی ضروری از برنامه‌ی سلامت است. ماندن در ارتباط را همانند تغذیه‌ی سالم یا ورزش در نظر بگیرید؛ وقتی چنین دیدگاهی داشته باشید، نیمی از مسیر سلامت را پیموده‌اید.
