چرا اوتیسم دیرتشخیص‌داده‌شده با اوتیسم زودهنگام فرق دارد؟
تحقیقات جدید نشان می‌دهد افرادی که در اواخر کودکی، نوجوانی یا اوایل بزرگسالی تشخیص اوتیسم دریافت می‌کنند، احتمالاً نوع متفاوتی از اوتیسم دارند نسبت به کسانی که در اوایل کودکی تشخیص داده شده‌اند.
به گزارش سایت دیده بان ایران؛ تحقیقات جدید نشان می‌دهد افرادی که در اواخر کودکی، نوجوانی یا اوایل بزرگسالی تشخیص اوتیسم دریافت می‌کنند، احتمالاً نوع متفاوتی از اوتیسم دارند نسبت به کسانی که در اوایل کودکی تشخیص داده شده‌اند.
زینخه ژانگ، دانشجوی دکترای روان‌پزشکی دانشگاه کمبریج و نویسنده ارشد مطالعه، می‌گوید: ما دریافتیم که به طور میانگین، افراد تشخیص‌داده‌شده با اوتیسم در اوایل و اواخر زندگی مسیرهای توسعه‌ای متفاوتی دارند و شگفت‌آور این‌که پروفایل‌های ژنتیکی زمینه‌ای آن‌ها نیز متفاوت است.
ارتباط با ADHD
علاوه بر این، افرادی که دیرتر تشخیص داده می‌شوند، احتمال بیشتری دارد که پروفایل ژنتیکی آن‌ها با ADHD همپوشانی داشته باشد. این می‌تواند توضیح دهد که چرا تمایز بین اختلال طیف اوتیسم (ASD) و ADHD گاهی دشوار است.
آلیسیا هالدی، مدیر علمی بنیاد علوم اوتیسم و کسی که در این مطالعه شرکت نداشته، به NBC News گفت:
«این مقاله بار دیگر نشان می‌دهد که اوتیسم چقدر پیچیده است و ژنتیک نه تنها در تشخیص، بلکه در ویژگی‌های تشخیص نقش دارد. هیچ علت واحدی برای اوتیسم وجود ندارد.»
یافته‌های مطالعه
ژانگ و تیمش داده‌های گسترده‌ای از مطالعاتی در ایالات متحده، بریتانیا، اروپا و استرالیا بررسی کردند، شامل داده‌های ژنتیکی بیش از ۴۵ هزار نفر.
• کودکان تشخیص‌داده‌شده در اوایل زندگی (قبل از ۶ سالگی): مشکلات رفتاری بیشتری در سنین پایین دارند، اما این مشکلات با گذشت زمان تثبیت می‌شوند.
• کودکان تشخیص‌داده‌شده دیرتر (پس از ۱۰ سالگی): احتمال بیشتری دارد که مشکلات رفتاری‌شان بدتر شود و به اختلالات روانی مانند PTSD یا افسردگی دچار شوند.
ژانگ و همکارانش توضیح می‌دهند:
«این یافته‌ها نشان می‌دهد که دشواری‌های روانی بیشتر در افراد اوتیسمی که دیرتر تشخیص داده می‌شوند، ممکن است تا حدی با مدل توسعه‌ای اوتیسم قابل توضیح باشد.»
با این حال، مرزبندی واضح بین دو نوع اوتیسم وجود ندارد و تفاوت‌های مشخصی در شدت نشانه‌ها نیز نیست. ترکیب‌های مختلف ژنتیکی منجر به گرادیان‌های متفاوتی از علائم، چالش‌ها و توانمندی‌ها می‌شود.
وارون وارییر، پژوهشگر نورو‌توسعه‌ای دانشگاه کمبریج می‌گوید:
«تأثیرات ژنتیکی ممکن است تعیین کنند که کدام ویژگی‌های اوتیسم ظهور می‌کنند و چه زمانی ظاهر می‌شوند.»
عوامل محیطی و فرهنگی
مطالعه تصریح می‌کند که سن تشخیص اوتیسم بسیار پیچیده است و در جغرافیا و زمان متفاوت است. عوامل فرهنگی محلی، دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، تبعیض جنسیتی، انگ اجتماعی، نژاد و حتی توانایی‌های «پنهان‌سازی» علائم می‌توانند بر زمان و دریافت تشخیص تأثیر بگذارند.
ژانگ می‌گوید:
«درک ویژگی‌های اوتیسم نه تنها در اوایل کودکی، بلکه در اواخر کودکی و نوجوانی، می‌تواند به شناسایی، تشخیص و حمایت از افراد اوتیسمی در تمام سنین کمک کند.»
اهمیت نتایج
این تحقیق نشان می‌دهد که اوتیسم تنها یک وضعیت واحد نیست و درک بهتر انواع مختلف آن می‌تواند به ارائه‌ی حمایت‌های شخصی‌سازی‌شده و مناسب برای تفاوت‌های ژنتیکی مغزی کمک کند.
گام بعدی مهم، درک تعامل پیچیده بین ژنتیک و عوامل اجتماعی است که منجر به نتایج روانی ضعیف‌تر در افراد اوتیسمی می‌شود که دیرتر تشخیص داده می‌شوند.
این تحقیق در نشریه Nature منتشر شده است
