واکسن‌های ضدسرطان چگونه کار می‌کنند؟
جهش ژنتیکی در برخی سلول‌ها، عامل سرطان است. به لطف روش‌های آموزش سیستم ایمنی برای شناسایی و از بین بردن سلولهای سرطانی، می‌توان به درمان کامل این بیماری امیدوار بود.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران؛ عمده واکسن‌ها با آموزش سیستم ایمنی بدن برای تشخیص ویروس‌ها یا باکتری‌های مضر کار می‌کنند، آن‌هم قبل از اینکه فرد مبتلا شود و حالش بد شود. چند نوع از واکسن‌های کنونی سرطان نیز این کار را انجام می‌دهند. به‌عنوان‌مثال، واکسنی برای دختران و زنان جوان تزریق می‌شود تا آن‌ها را در برابر پاپیلوماویروس‌های انسانی که باعث سرطان دهانه رحم می‌شود، ایمنی بخشد.
بااین‌حال، دانشمندان در حال ساخت واکسن‌هایی برای سرطان هستند که پس از کشف سرطان، به عنوان درمان استفاده شوند.
این واکسن‌ها با آموزش سیستم ایمنی بدن برای تمایز بین سلولهای سالم و سلولهای سرطانی غیرطبیعی کار می‌کنند. برای انجام این کار، محققان باید پروتئین‌هایی را شناسایی کنند که فقط در سلولهای سرطانی ساخته می‌شوند و نشانی از آن‌ها در سلولهای سالم دیده نمی‌شود. از این پروتئین‌ها می‌توان مانند بارکد استفاده کرد. این واکسن به سلولهای ایمنی بدن می‌آموزد که بارکد را به عنوان راهی برای شناسایی سرطان بخوانند.
در این ویدیو از نیچر که با همکاری شرکت واکسن‌سازی مدرنا ساخته شده، نحوه ساخت این واکسن‌ها و مزایا و معایب انواع مختلف به زبان ساده توضیح داده شده است.
ماده اصلی واکسن‌های ضدسرطان آنتی ژن‌هایی است که توسط سلولهای تومور تولید می شوند و سیستم ایمنی بدن بیمار را قادر می سازد تا سلولهای سرطانی را یافته و از بین ببرند.
در بیش‌تر موارد، این آنتی ژن‌ها نمی‌توانند به تنهایی عمل کنند و به مولکول‌های کمکی نیاز دارند، که باعث ایجاد سیگنال هشدار در سلولهای ایمنی معروف به سلولهای ارائه‌دهنده آنتی ژن (APC) می شوند.
اثربخشی واکسن ضدسرطان به سطح و مدت زمان “زنگ هشدار” بستگی دارد. پیش از این، محققان دریافتند که ارائه مولکول‌های کمکی و آنتی ژن به APC به طور همزمان با استفاده از نانوساختارهایی مانند اوریگامی DNA می تواند فعال سازی APC را افزایش دهد. با این حال، هیچ یک از این رویکردها به طور سیستماتیک بررسی نشده‌اند، تا مشخص شود که چگونه تعداد و ترتیب مولکول‌های کمکی بر ایمنی‌درمانی تومور تأثیر می‌گذارد.
به تازگی، یک تیم تحقیقاتی در موسسه وایس در دانشگاه هاروارد، انستیتوی سرطان دنا-فاربر (DFCI)، دانشکده پزشکی هاروارد (HMS) و انستیتوی علوم و فناوری کره (KIST) پلتفرمی مبتنی بر اوریگامی DNA به نام DoriVac ایجاد کرده است که اجزاء آن به صورت نانوساختار مکعبی شکل بوده که خودآرایی می‌دهند.
به یک وجه از این مکعب، تعداد مشخصی از مولکول‌های کمکی را می‌توان در الگوهای بسیار قابل تنظیم وصل کرد، در حالی که در وجه مخالف آن، می‌توان آنتی ژن‌های تومور را وصل نمود.
نتایج این مطالعه نشان داد که مولکول‌های کمکی معروف به CPG دقیقاً ۳٫۵ نانومتر از یکدیگر فاصله دارند و باعث تحریک APC ها می شوند. با این کار، تعداد قابل توجهی از سلولهای T، از جمله آنهایی که سلولهای سرطانی را از بین می برند، آنهایی که باعث التهاب مفید (سلولهای T قطبی TH-۱) می شوند و آنهایی که حافظه ایمنی طولانی مدت از تومور (سلولهای T حافظه) ایجاد می‌کنند، در بدن تولید می‌شود.
واکسن های DoriVac روی موش‌های آزمایشگاه با موفقیت آزمایش شد و نتایج نشان داد که رشد تومور در موش‌ها به خوبی کنترل می‌شود.
